Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Αραγε, τι ένιωσε ο πρωθυπουργός μέσα στον βεβηλωμένο, αλλά λαμπρότερο ναό της Ορθοδοξίας, πατώντας εκεί όπου πέρασαν και στάθηκαν οι αληθινοί βασιλιάδες μας, οι πολέμαρχοι των θεμάτων και οι μεγάλες εκκλησιαστικές μορφές της Ορθοδοξίας. Εκεί, στην Αγια-Σοφιά, με τα σημάδια των βαρβάρων, κατάλαβε άραγε ότι κάτι τον αφορά ή την είδε με τουριστικό ενδιαφέρον, σαν να ήταν στο Ταζ Μαχάλ ή στο Σινικό Τείχος; Δυστυχώς, θα πόνταρα στο τελευταίο.
Δεν γνωρίζουν ποιο Εθνος κυβερνούν, δεν πιστεύουν στη διαχρονία του, δεν συμμερίζονται την πίστη, τους ήρωες και τα σύμβολα αυτού του λαού. Το απέδειξαν στη «διαπραγμάτευση» με τα ξεβράκωτα Σκόπια, όπου πλέον έχουμε στον Βορρά «μακεδονικό» κράτος, «μακεδονική» γλώσσα και «μακεδονικό» Εθνος. Χωρίς μισή ντουφεκιά υλοποίησαν τα όνειρα των κομιτατζήδων. Εδωσαν Μακεδονία και πήραμε καζούρα, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και αρχή φωνών περί «μακεδονικής» μειονότητας.
Στα Σκόπια, στην Αγκυρα, στην Πόλη, στην Κύπρο, στο Λαθρομεταναστευτικό προτάσσουν τον διεθνισμό τους, αυτή την παράδοξη αριστερή αρρώστια, όπου ικανοποιείς ξένους σοβινισμούς για να «σκοτώσεις» τον υποτιθέμενο σοβινισμό του λαού σου.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Τσίπρας πάει στην Τουρκία, έστω και με απίθανους τύπους σαν τον αφασιακό μηδενιστή Γαβρόγλου. Θα μπορούσε να πάει και να θέσει τα ακόλουθα ζητήματα:
1) Την άμεση αναγνώριση από την ίδια την Τουρκία των Γενοκτονιών των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, την καθιέρωση Ημέρας Μνήμης και Συγγνώμης με τουρκικό νόμο και την καταβολή αποζημιώσεων στους απογόνους των θυμάτων, την ανέγερση μνημείων για τα θύματα των γενοκτονιών και τον σεβασμό των θρησκευτικών τους χώρων και μνημείων, και την απόδοση όσων εκκλησιών και μοναστηριών βεβήλωσαν.
2) Αμεση παύση της τουρκικής επιθετικότητας και της παραβίασης του εναέριου χώρου και των εθνικών υδάτων, που έχουν κοστίσει ζωές σε πιλότους μας, καθώς και παύση της κρατικής και παρακρατικής πολιτικής λαθροδιακίνησης ορδών παρανόμων προς τα νησιά μας και τη Θράκη, διότι είναι και αυτή εχθρική πολιτική, που παραβιάζει τόσο το Διεθνές όσο και το Εθνικό Δίκαιο.
3) Την άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο, τη χορήγηση κάθε πληροφορίας και διευκόλυνσης τόσο στα Κατεχόμενα όσο και στην Τουρκία για τη διακρίβωση της τύχης και των υπόλοιπων αγνοουμένων στην Κύπρο.
4) Την παύση της χωριστικής εχθρικής δράσης του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή και των παρακρατικών οργάνων του, την παύση της πολιτικής εκβιασμού και καταπίεσης των Πομάκων και Αθιγγάνων, με πλήρη σεβασμό των μεταξύ μας συνθηκών σε όλα τα ζητήματα, και την παύση στήριξης σε ψευδομουφτήδες.
5) Την παύση υποδαύλισης από την Τουρκία κάθε εχθρικής ανθελληνικής πολιτικής από την Αλβανία και τα Σκόπια. 6) Τον σεβασμό των μειονοτήτων στην Τουρκία και, φυσικά, του μεγαλύτερου Εθνους στον κόσμο χωρίς Πατρίδα, των Κούρδων. Υστερα από αυτά, μπορούμε να έχουμε φιλία, συμμαχία και επιμέρους συνεργασίες.
Ο Τσίπρας δεν θέτει τίποτα από όλα αυτά τα αυτονόητα και εθνικώς επωφελή, που θέτουν η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ και κάθε νουνεχής πατριώτης.
Προσέρχεται δειλά και εκπέμποντας το μήνυμα της αδυναμίας, το ίδιο που εκπέμπει και η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. απέναντι στο κράτος-συμμορία του Ερντογάν. Αυτή την de facto ανθελληνική πολιτική τη βαφτίζουν «ρεαλιστική» και «προοδευτική».
Στην ουσία, καταλύοντας κάθε έννοια αποτροπής, κλείνουν ραντεβού με τον πόλεμο ή την υποταγή. Την ειρήνη τη διασφαλίζει μόνο η αποτροπή, που προϋποθέτει στρατιωτική, οικονομική, πολιτική δύναμη και συμμαχίες, σαν αυτές που μας ανοίγουν η τρέχουσα πραγματικότητα και η κοινότητα συμφερόντων με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ – η δε Κύπρος αυτονοήτως ταυτίζεται με την Ελλάδα.
Αυτά προϋποθέτουν στρατιωτική θητεία ανάλογη με τις αμυντικές ανάγκες μας, συμπαραγωγή και αγορά σύγχρονων οπλικών συστημάτων και ανασυγκρότηση της οικονομίας και της Παιδείας, όλου του δημόσιου λόγου, για τη σφυρηλάτηση ισχυρού φρονήματος. Εάν συμπεριφέρεσαι ως περιδεές ψοφίμι, έτσι θα σε αντιμετωπίσουν οι αντίπαλοι.
Το κοινό σπίτι μας, η Ελλάδα, οι κοινοί μας πρόγονοι, το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον, η Ελευθερία μας, απαιτούν θυσίες και όχι μαρξιστική φενάκη με μονομερείς πασιφιστικές μπούρδες. Το «αγάπη μόνο» δεν έπαιζε ποτέ στις διεθνείς σχέσεις. Βασιλεύει πάντα ο Νόμος του Ξίφους, και αυτό πρέπει να κρατάμε πάντοτε γερά στα χέρια μας.
Η γη μας, ζυμωμένη με το αίμα των ηρώων μας, η κοινή λογική και το μέλλον των παιδιών μας επιβάλλουν μια άγρυπνη στάση ζωής, με θυσίες, αποφασιστικότητα και πάνω απ’ όλα υψηλό φρόνημα. Δεν έχουμε άλλη Πατρίδα για ρεζέρβα και το θηρίο δεν εξημερώνεται ταΐζοντάς το Ελλάδα…
