Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
Μα γιατί ανεβαίνει η δημοφιλία του Σαλβίνι; Είναι ένας πολιτικός που δεν κρύβει τις ακροδεξιές απόψεις του, προκαλεί καθημερινώς με τις δηλώσεις και τις ενέργειές του, διχάζει την ιταλική κοινωνία, τρομάζει τις αγορές, χρησιμοποιεί ρατσιστική ρητορική, κλείνει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια για να μη «μολυνθεί» η Ιταλία (του) από τους μετανάστες, αλλά οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο κόμμα του την πρωτιά.
Μα γιατί στη χώρα-υπόδειγμα του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, τη Σουηδία, οι ακροδεξιοί πήραν τόσο υψηλά ποσοστά και λίγο έλειψε να σπάσουν μια παράδοση δεκαετιών; Μα γιατί στην Αυστρία, τη χώρα του σοσιαλδημοκράτη Μπρούνο Κράισκι, οι ακροδεξιοί που παρά τρίχα δεν κέρδισαν τον Δήμο της Βιέννης παρά τρίχα δεν εξέλεξαν πρόεδρο της Δημοκρατίας, μπήκαν στην κυβέρνηση, πήραν την αντικαγκελαρία και κατέλαβαν νευραλγικά πόστα;
Μα γιατί στη Γερμανία, μια χώρα που όλοι πίστευαν ότι είχε τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα με το δυσώνυμο παρελθόν της, οι ναζί με τις γραβάτες φιγουράρουν στη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις και οι ναζί χωρίς γραβάτες βγαίνουν στους δρόμους και διαφημίζουν ανενόχλητοι την εγκληματική ιδεολογία τους; Μα γιατί στη Γαλλία, τη χώρα του διαφωτισμού και των κοινωνικών εξεγέρσεων, η Μαρίν Λεπέν παραμένει στο προσκήνιο και απειλεί τον Μακρόν, τον πολιτικό στον οποίον πολλοί στην Ευρώπη επένδυσαν για να αλλάξει τα πράγματα στην Ε.Ε.;
Μα γιατί τα κόμματα και οι πολιτικοί που μιλούν εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης πείθουν τους πολίτες να τους ακολουθήσουν; Προφανώς κάτι τρέχει κι ας κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι συστημικές δυνάμεις και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Προφανώς αυτό που είναι σήμερα η Ευρώπη και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα όργανά της δεν αρέσει. Στην καλύτερη περίπτωση προκαλεί πλήξη, στη χειρότερη οργή. Η πλήξη παράγει αδιαφορία και ιδιώτευση. Η οργή όμως και η απελπισία είναι ένα εκρηκτικό μείγμα σαν κι αυτό που γνώρισε η Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Τότε η άκρα Δεξιά αξιοποιώντας τα λάθη των αστικών δυνάμεων (της έκλεισαν το μάτι φιλικά) και τον εμφύλιο στην Αριστερά (κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες είχαν εμπλακεί σε μια μάχη αλληλοεξόντωσης) διαχειρίστηκε με επιδεξιότητα την απελπισία των πολιτών. Σήμερα βλέπουμε να συμβαίνει, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο πράγμα. Ακούω από πολλές πλευρές ότι πρέπει να συγκροτηθεί ένα συμπαγές μέτωπο ενάντια στον εξτρεμιστικό λαϊκισμό και στη φασιστική δημαγωγία για να προστατεύσουμε τη δημοκρατία από τους εχθρούς της. Σωστό.
Ωστόσο, οι δεξιοί εξτρεμιστές και οι φασίστες δημαγωγοί δεν έπεσαν από τον ουρανό. Βρίσκουν και κάνουν. Τα κενά που αφήνουν, λόγω της πολύπλευρης κρίσης τους, ο φιλελευθερισμός και η πάσης φύσεως Αριστερά έρχονται να καλύψουν. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να πολεμήσουμε τις αιτίες που τους γέννησαν, τους ανέθρεψαν και τους έκαναν τόσο ισχυρούς. Οι αιτίες είναι πολλές και παρούσες, όπως πολλές και παρούσες είναι οι ασύγγνωστες πλάνες των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου.
