Τ. Καραμήτσος: Πόσο θα αντέξει η χώρα αυτή την κατάσταση;

Το πολιτικό σκηνικό μυρίζει μπαρούτι πολύ καιρό τώρα και σε όσους ασχολούνται με την πολιτική θυμίζει έντονα τις τελευταίες ημέρες όλων των κυβερνήσεων, από εκείνη του Σαμαρά, αλλά και τις προηγούμενες, όπως του ΓΑΠ, του Κώστα Καραμανλή κ.ά.: διαρροές, εσωκομματικά χτυπήματα, παραιτήσεις, απειλές και εκβιασμοί εσωτερικής φύσεως.
Η παραίτηση Κοτζιά, όμως, είναι ομολογουμένως… συναρπαστική, αφού δεν έχει διευκρινιστεί από κανέναν επαρκώς γιατί συνέβη. Ο Κοτζιάς ήταν ο αρχιτέκτων της Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία υπερασπίζεται με πάθος ο Τσίπρας. Μόνο γι’ αυτή ζει και αναπνέει ως πρωθυπουργός. Την πήρε όλη πάνω του, μάλιστα, φτάνοντας στο σημείο να αναλάβει και χρέη υπουργού Εξωτερικών για να μη γίνει κάνα λάθος στον δρόμο και δεν φτάσει στη Βουλή των Ελλήνων.

Μέχρι την Τετάρτη το πρωί γνωρίζαμε ότι η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ελεγχόμενος από αυτόν Τύπος -αλλά έστω και εμμέσως ο ίδιος ο Τσίπρας- έβαλλαν κατά του Πάνου Καμμένου για όσα έπραξε στις ΗΠΑ σχετικά με το Plan B για την ονομασία των Σκοπίων. Ξαφνικά, όμως, συγκαλέστηκε Υπουργικό Συμβούλιο και -σύμφωνα με δήλωση του Κοτζιά- ο πρωθυπουργός και κάποιοι κολλητοί του υπουργοί τού την έπεσαν. Ο δε Καμμένος μετατράπηκε από κατηγορούμενος σε κατήγορο αποκαλώντας τον ούτε λίγο ούτε πολύ κλέφτη, χωρίς μάλιστα να τον καλύψει καθόλου ο Τσίπρας, έστω και κατόπιν εορτής.
Τι έκανε ο Κοτζιάς και στην ουσία φαγώθηκε στεγνά από τον ίδιο τον Τσίπρα; Μα όταν σε αποκαλούν «κλέφτη» μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο -και αφού ζητάς πολιτική κάλυψη και δεν σ’ τη δίνουν-, μάλλον δεν μένεις. Προς το παρόν, βέβαια, κανείς δεν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες. Δηλαδή, πώς έγινε και ο Τσίπρας, αντί τελικά να αποπέμψει τον Καμμένο που τον εξέθεσε δημοσίως και διεθνώς, έστειλε στο σπίτι του τον… στυλοβάτη της αγαπημένης του συμφωνίας, είναι κάτι που δεν γίνεται κατανοητό. Εκτός κι αν έχει συμβεί τίποτε άλλο, το οποίο όλοι εμείς φυσικά δεν γνωρίζουμε και… αν το μάθουμε θα γίνει χαμός. Αυτά όσο καλά κρυμμένα μυστικά και αν είναι, άλλο τόσο εύκολα αποκαλύπτονται στο τέλος. Και το τέλος κοντοζυγώνει.

Το πώς και πόσο θα αντέξει μια κυβέρνηση που αποτελείται από ένα συνονθύλευμα απίθανων τύπων που τους ένωσε συγκυριακά η εξουσία και σήμερα έχουν φτάσει στο σημείο να αλληλοεκβιάζονται, μένει να το δούμε. Μια πρόβλεψη: αν ο πρωθυπουργός δεν αντέξει με τον Καμμένο και επιχειρήσει να συνθέσει μια κυβέρνηση με βουλευτές-υπολείμματα άλλων κομμάτων, ή κάνοντας κάποιες μεταγραφές από τους ΑΝ.ΕΛ. (που ο ίδιος διέλυσε την εβδομάδα που πέρασε), θα εξευτελιστεί πλήρως αυτό το νέο του σχήμα. Αυτοί κι αν θα είναι τσίρκο.
Το πώς και πόσο θα αντέξει η χώρα αυτή την κατάσταση είναι το ζητούμενο και το πλέον ανησυχητικό, μια που οδηγούμαστε σχεδόν ακυβέρνητοι εν μέσω ενός οικονομικού Αρμαγεδδώνα στην Ευρώπη, κυρίως λόγω Ιταλίας.
Οποιοι γνωρίζουν λίγο καλύτερα τα οικονομικά και συνομιλούν με ξένους επενδυτές στο εξωτερικό, μεταφέρουν μια τελείως αρνητική εικόνα για την Ελλάδα: μοιάζει σαν να επιστρέφει στον τόπο του (οικονομικού) εγκλήματος εξαιτίας της υποψίας που υπάρχει ότι μπορεί να βρεθούμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο ακυβερνησίας (διάρκειας ακόμα και ενός έτους θεωρητικά), αλλά και λόγω του δυσμενέστατου κλίματος που επικρατεί διεθνώς.
Ο συνδυασμός είναι φονικός για τη χώρα μας και μπορεί να γυρίσει την οικονομία και την αγορά μια τριετία πίσω.