Του Νίκου Φυλάγγελου
Στα δύσκολα χρόνια της εποχής των Μνημονίων, η ελληνική κοινωνία αντέδρασε ακριβώς όπως θα… στοιχημάτιζε κανείς. Στράφηκε σε επιλογές αντίδρασης, αντισυστημικές ή μη.
Παρακάπτοντας το επικίνδυνο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, που οδηγείται επίσης στη συρρίκωνση, ας σταθούμε σε τρία κανονικά κόμματα, με δημοκρατική ιδεολογία: Τους Ανεξάρτητους Έλληνες, την Ένωση Κεντρώων και τη Λαϊκή Ενότητα.
Ο Πάνος Καμμένος, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Βασίλης Λεβέντης είδαν την κοινωνική απήχηση του πολιτικού αφηγήματός τους να συρρκνώνεται δραματικά. Είτε συμμετάσχουν λοιπόν στις εκλογές, είτε (το πιθανότερο) όχι, ο υπετροφικός διπολισμός Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο.
Η ανάγνωση της Δημοκρατίας ως πολίτευμα πολυφωνίας και πληθυντικών επιλογών, προφανώς και οδηγεί σε μελαγχολικά συμπεράσματα, μετά την παραπάνω εξέλιξη. Η παράμετρος της ανάγκης πολιτικής σταθερότητας, και της συμπίεσης των… ατάκτων, οδηγεί σε χαμογελαστά συμπεράσματα.
Ο καθένας διαλέγει και αγκαλιάζει την ανάγνωση που του ταιριάζει περισσότερο.
