Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018
Δεν μας άξιζε πάντως, τέτοια, τύχη… Η χώρα που στο προοίμιο της αυτόνομης διαδρομής της στην Ιστορία των εθνών ταύτισε την παρουσία της με πλεόνασμα δημιουργίας και προσφοράς, για να κυλήσει ο τροχός πιο γρήγορα, τα τελευταία χρόνια, στα χρόνια της εθνικής κρίσης και των Μνημονίων, έχει γεμίσει μιζέρια. Έχει… παραγεμίσει μιζέρια. Το “μαιευτήριο της Δημοκρατίας”… υπολειτουργεί.
Το 2021, καλά να είμαστε, θα γιορτάσουμε 200 χρόνια από την εθνική επανεκκίνηση. Από την έναρξη της Επανάστασης… αφύπνισης για την απελευθέρωση, και αφού είχαν προηγηθεί 400 χρόνια «συγκατοίκησης» με τον κατακτητή.
Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, ως λαός ανεξάρτητου έθνους, ένα μικρό… θεματάκι με τον χρόνο το έχουμε.
Αργούμε να αντιληφθούμε πράγματα. Να πάρουμε αποφάσεις. Γενικά, να… πάρουμε μπροστά. Με αποτέλεσμα να χάνουμε ιστορικές ευκαιρίες. Και να εμφανιζόμαστε στα κατά καιρούς ραντεβού μας με την Ιστορία, με χρονοκαθυστέρηση. Σε… ώρα ΠΑΣΟΚ, όπως την κατέγραψε ο σχετικός αστικός μύθος της Μεταπολίτευσης.
Επανερχόμαστε… Από τον Αγώνα για την Ανεξαρτησία, φάνηκε ακόμη ένα χαρακτηριστικό του εθνικού dna μας. Το σαράκι της διχόνοιας. Του διχασμού. Προτού καλά-καλά απελευθερωθούμε από τους Οθωμανούς, ξεκινήσαμε εμφύλιο. Σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. Φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη και άλλους αγωνιστές.
Με αποτέλεσμα, να χρειαστεί να μας σώσει η τότε τρόικα… συγγνώμη, Θεσμοί… συγγνώμη, εταίροι και σύμμαχοι. Και να καταστούν έκτοτε δανειστές, αν μπορούμε να κάνουμε τη λογική σύγκριση με το εθνικό δράμα των Μνημονίων, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου υπέγραψε την εκχώρηση της εθνικής αυτοδιάθεσης.
Και το ερώτημα, περίπου προκύπτει αυθόρμητα: Πού την είχαμε κρυμμένη τόση μιζέρια; Τόση έλλειψη κατανόησης της πραγματικότητας. Τέτοια τύφλωση και αποστροφή για το εθνικό μέλλον, που εκ των πραγμάτων διαμορφώνεται από το παρόν το οποίο βιώνουμε.
Γυρίσαμε την πλάτη μας στο φως. Μια μικρή φλόγα ωστόσο, δεν έσβησε. Για να μας θυμίζει ότι, στο τέλος, το φως νικάει πάντα το σκοτάδι.
