Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Αν… Περίπου όπως το περιέγραψε ο Κίπλινγκ, έστω και με τον ρατσιστικό εγκλωβισμό του στους άνδρες, αγνοώντας την παρουσία των γυναικών.
Βλέποντας το “Λόγω Τιμής” στον ΣΚΑΪ, δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι. Και αναπόφευκτα, να βυθίζεσαι στη, διακριτική έστω, μελαγχολία.
Είναι τα χρόνια που έφυγαν, και δεν γυρίζουν πίσω. Τα όνειρα που χάθηκαν. Οι προσδοκίες που τσαλακώθηκαν. Οι ρυτίδες στην καρδιά και το μυαλό, όχι στο πρόσωπο.
Είναι η ζωή που… δεν ζήσαμε τα τελευταία 20 χρόνια. Κάτι σαν συναισθηματικό… ξυπνητήρι. Γι’ αυτό και τόσο επώδυνο ψυχικά.
