Του Νίκου Φυλάγγελου
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σε εποχή ακραίας πανδημίας, δεν ρισκάρεις ζωές με μαζικές συγκεντρώσεις, μικρότερες συγκεντρώσεις, με συγκεντρώσεις γενικά. Την άποψη αυτή την έχουν και οι… ψεκασμένοι, εκείνοι που αρνούνται να ομολογήσουν τα αυταπόδεικτα, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται, στρίβουν… δια της σιωπής.
Όλοι υποψιάζονταν τι θα συνέβαινε με τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το λάθος του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, το οποίο προσπάθησε να “μαζέψει” ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήταν ο πρόλογος που περίμενε… κυρίως θέμα και επίλογο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Βαρουφάκη δεν έχουν το ειδικό βάρος για να κάνουν το βήμα μπροστά που όλοι περίμεναν ότι θα έκανε το ΚΚΕ. Και το έκανε. Πιάνοντας στον ύπνο την Ελληνική Αστυνομία, και πέτυχε αυτό που ήθελε. “Σήκωσε σκόνη”.
Τόσο με την πρωινή πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, όσο και ως “θύμα” των απογευματινών επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, το Κομμουνιστικό Κόμμα έκανε αυτό που στην επικοινωνία περιγράφεται ως “agenda setting”. Όχι για τώρα φυσικά. Για μετά την πανδημία. Τότε που η αγωνία για τη ζωή θα έχει δώσει τη θέση της στην αγωνία για την επιβίωση. Και μια κοινωνία σε απόγνωση, ανασφάλεια και με εσωτερική οργή, θα προσπαθεί να συνδέσει εικόνες και περιστατικά, για να ξεσπάσει. Προφανώς σε βάρος της κυβέρνησης που, σε υγειονομικό επίπεδο θα έχει καταφέρει να κρατήσει τη χώρα όρθια.
Η στρατηγική στόχευση του ΚΚΕ ήταν προφανής. Το πρόβλημα δεν το έχει ο Περισσός, πέρα φυσικά από την απαξία μεγάλου μέρους της κοινωνίας για τη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το πρόβλημα το έχουν εκείνοι που, αντί να χειριστούν το… χάπενινγκ με ψυχραιμία, ενέδωσαν στον πειρασμό της επίδειξης δύναμης.
Οι συνθήκες στις οποίες περπατάει σήμερα η κοινωνία, δεν είναι κανονικές. Και το τίμημα λανθασμένων επιλογών το πληρώνει κάποιος με… χρονοκαθυστέρηση.
