Του Νίκου Φυλάγγελου
Τελικά, είναι δύσκολο να αποτελέσεις εξαίρεση. Στη φθορά. Στην αυτο-ακύρωση. Στον πειρασμό της πτώσης. Ακόμη κι αν είσαι μια αντικειμενικά έξυπνη γυναίκα, με αποτελέσματα δουλειάς που ταξιδεύουν στο εθνικό μέλλον.
Παρακολουθώντας τη Γιάννα Αγγελοπούλου, ως πρόεδρο της Επιτροπής Ελλάδα 2021, δυσκολεύεσαι να αντέξεις στη γοητεία της μελαγχολίας. Όχι τόσο για τον εθνικό ξεπεσμό της πατρίδας μας, σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου, 200 χρόνια μετά τον Αγώνα για την Απελευθέρωση.
Αλλά κυρίως για τη “Lady G”, των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Τη γυναίκα που, κόντρα στο κακό ριζικό των Ελλήνων, τη γονιδιακή τάση μας προς τον ερασιτεχνισμό και την ανευθυνότητα, και την πίεση του καθεστώτος Σημίτη, την εποχή της εθνικής χρεοκοπίας, με το πανηγύρι των απευθείας αναθέσεων και τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου εις βάρος των μη προνομιούχων, με ατιμώρητα σκάνδαλα, όπως αυτό του Χρηματιστηρίου, εκείνη κατάφερε να αντέξει. Να σταθεί όρθια. Και να χαρίσει στις γενιές των Ελλήνων που θα ακολουθήσουν, την ανάμνηση των πιο φωτεινών Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης ανθρωπότητας. Των Αγώνων της Αθήνας, το 2004.
Είναι να απορεί λοιπόν κανείς… τι κάνει σήμερα η Γιάννα. Με μια ατζέντα συμβιβασμού και χαμηλής πτήσης, αναφορικά με το έργο της Επιτροπής της οποίας ηγείται. Προφανώς δεν το είχε ανάγκη. Προφανώς δεν της προσφέρει τίποτα. Και επίσης προφανώς, και η ίδια προσφέρει λιγότερα από όσα μας έχει συνηθίσει.
Η αμείλικτη γοητεία της πτώσης. Ελάχιστοι εξαιρούνται…
