Του Νίκου Φυλάγγελου
Η διολίσθηση κάποιου στο λάθος, είναι μια μάλλον αναπόφευκτη εξέλιξη για την κανονικότητα της διαδρομής του στη ζωή. Το να αρνείται πεισματικά την αναγνώριση του λάθους ωστόσο, συνιστά εξοργιστική πρόκληση.
Τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας μας, ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά, φαίνεται να έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα της μη αναστρέψιμης παρακμής, στην οποία έχουν καθηλωθεί. Της κατάπτωσης. Της αναξιοπιστίας. Κάποιες φορές, και της αναξιοπρέπειας.
Σε συνέχεια της ηθικής εξαθλίωσης της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, στα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, όταν η εξοργιστική στάση πολλών τηλεοπτικών καναλιών οδήγησε την κοινωνία να τους γυρίσει την πλάτη, με δραματική συρρίκνωση της τηλεθέασης και κατά συνέπεια των διαφημιστικών εσόδων, η πανδημία του κορονοϊού επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα.
Τα τηλεοπτικά κανάλια διαδραμάτισαν μοιραίο ρόλο στην περαιτέρω εξάπλωση της πανδημίας. Εξόργισαν τους πολίτες, με το να τους ενοχοποιούν διαρκώς και να έχουν υψωμένο το δάχτυλο προς την κοινωνία. Για μεγάλο διάστημα… απαιτούσαν νέα εθνική καραντίνα, και αγκάλιασαν ρητορική ενοχοποίησης της εστίασης, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, για τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους, οι οποίοι οδηγούνται στη φτωχοποίηση.
Σήμερα, το νέο σενάριο θέλει… αυστηρότερο lockdown. Αυτή είναι η καινούρια… απειλή των καναλιών, που περίπου… απαιτούν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη να επιβάλλει περισσότερο αυστηρούς περιορισμούς, αγνοώντας φυσικά την ψυχολογία κόπωσης, απόγνωσης και οικονομικής ανασφάλειας της κοινωνίας.
Φυσικά, όπως συνέβη και την εποχή των Μνημονίων, τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν στο τέλος (και) τα τηλεοπτικά κανάλια. Μέχρι τότε όμως θα είναι αργά.
