Του Νίκου Φυλάγγελου
Δεν περίμενε φυσικά κανείς τίποτα διαφορετικό. Από τη Δύση, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τη Ρωσία, από το Βατικανό. Όλοι τους, σε διαφορετική ποσόστωση συναισθήματος και χρωματισμούς, περιορίστηκαν στο να δηλώσουν τη… θλίψη τους για τις εξελίξεις με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Λογικό και επόμενο λοιπόν να χαμογελάει ο Ταγίπ Ερντογάν. Να γελάει. Με τα χάλια της διεθνούς κοινότητας. Όλων εκείνων που, άλλοτε με την ανοχή και άλλοτε με τη συνέργειά τους, επέτρεψαν στον Τούρκο Πρόεδρο να εξελιχθεί στο… κακομαθημενό παιδί της περιοχής.
Πρακτικά, όλα αυτά τα χρόνια, μονάχα από τρεις ηγέτες αναγκάστηκε να βάλει φρένο ο “μεγαλοπρεπής” Ταγίπ. Από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με το ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στο “Μαβί Μαρμαρά”. Από τον Ντόναλντ Τραμπ, με τις οικονομικές κυρώσεις για τον πάστορα Μπράνσον. Και από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, με το διαρκές χρέος ζωής προς τον Ρώσο Πρόεδρο, ο οποίος και τον ειδοποίησε εγκαίρως για το πραξικόπημα του 2016. Με αποτέλεσμα να… ζει ακόμη.
Τρεις διαφορετικές στιγμές, τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις. Με τον Νετανιάχου τα έχει βρει στο παρασκήνιο. Με τον Τραμπ… δεν τα χάλασαν ποτέ. Μονάχα με τον Πούτιν έχει αντικειμενική δυσκολία χειρισμού.
Η Ελλάδα ωστόσο φρόντισε τα τελευταία χρόνια να αποξενώσει τη Ρωσία. Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο να την κάνει… εχθρό του έθνους, λόγω της αναγνώρισης της ουκρανικής εκκλησίας.
Για να μην βλέπουμε μονάχα τους ξένους που ευθύνονται για την εθνική μοναξιά μας. Αλλά να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη.
