Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το μυαλό μπορεί να το ξεγελάσει κανείς.
Την καρδιά, όχι.
Αγκαλιά με ένα πληκτρολόγιο, μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, που καθρεφτίζει όσα βλέπει στην αντανάκλαση ενός προσώπου.
Που δεν μπορεί ωστόσο, τουλάχιστον δεν μπορεί ακόμη, να διαβάσει τι συμβαίνει εκεί μέσα: Στην καρδιά.
Θεωρητικά, και υπό συνθήκες, τις σκέψεις μπορείς να τις βάλεις σε σειρά. Και από τις σκέψεις, να βγουν τα κατάλληλα λόγια.
Με την καρδιά δυσκολεύεσαι. Γιατί έχει εκπαιδευτεί να αναιρεί τον βολικό εφησυχασμό της ρουτίνας. Να αρθρώνει αντεπιχειρήματα στη λήθη. Να ξεκλειδώνει αναμνήσεις, εικόνες, στιγμές.
Και να τις ντύνει με δάκρυα.
Στην αρχή, για να θολώσουν τα δάκρυα τη ματιά, και να μην συνειδητοποιείς επαρκώς και πλήρως αυτό που συμβαίνει και καλείσαι να το διαχειριστείς.
Στη συνέχεια, όσο ο χρόνος διεκδικεί τον ρόλο του γιατρού, ή έστω εκείνου που μετατοπίζει την εστία της συναισθηματικής συντριβής, από τον πόνο στη μελαγχολική ανάμνηση, τα δάκρυα χρησιμεύουν για να δροσίσουν τα βουρκωμένα μάτια.
Ίσως και να ξεδιψάσουν στιγμιαία την καρδιά, η οποία αντιστέκεται στον συμβιβασμό με το δέος της απώλειας.
Τι να πρωτοθυμηθείς, να σκεφτείς, να γράψεις, χωρίς η καρδιά να διαμαρτύρεται στο τέλος κάθε γραμμής, με εκείνο το αναπάντητο “γιατί”.
Τέτοια μέρα, κάθε χρόνο, μια ευχή για χρόνια καλά, δημιουργικά, ευτυχισμένα και πολλά.
Σαν εκείνα που είχαν προηγηθεί.
Σαν αυτά που ζούσε.
Σαν εκείνα που προσδοκούσε να έρθουν.
Φέτος η ηχώ της ευχής σεργιανίζει σε ένα επώδυνο ταξίδι, από την ανάμνηση, στην απώλεια. Και από εκεί, στο παγωμένο βλέμμα, το οποίο αντικρίζει την οθόνη του υπολογιστή και συνεχίζει να αναρωτιέται.
Ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος θα γιόρταζε σήμερα τα γενέθλιά του.
Ένα αυτονόητο δικαίωμα, που του στέρησαν εκείνοι που, σε μια αχρείαστη ειρωνεία της τύχης, δικάζονται σήμερα για τη δολοφονία του.
Οι σφαίρες έκαναν συντρίμμια τον καθρέφτη του μέλλοντος, σχεδόν μια εβδομάδα μετά τα γενέθλιά του, τέτοιες μέρες τον περασμένο Οκτώβριο.
Και όσοι έμειναν πίσω, συνεχίζουν να μαζεύουν τα κομμάτια.
Η υπενθύμιση των γενεθλίων άλλωστε, είναι από μόνη της μια πράξη συνειδητής άρνησης όσων ακολούθησαν.
Τέτοια μέρα, κάθε χρόνο, η καρδιά χαμογελούσε. Τώρα, σιωπή…
Πόσο πολύ λείπεις…
