Του Νίκου Φυλάγγελου
Η ήττα των ενημερωτικών εκπομπών της τηλεόρασης από το τηλεκοντρόλ, ήταν μια απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη.
Από το ξεκίνημα της κρίσης των Μνημονίων άλλωστε, οι πολίτες-τηλεθεατές γύρισαν την πλάτη στην ενημέρωσή τους από τα τηλεοπτικά κανάλια, διαπιστώνοντας εξοργιστική μονομέρεια, αν όχι… στράτευση, σε βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας και του έθνους.
Η τηλεοπτική δημοσιογραφία βρέθηκε στα χειρότερά της, αναξιόπιστη και αναξιοπρεπής, με τους πολίτες να αναζητούν άλλους διαύλους για την ενημέρωσή τους.
Με την πανδημία του κορονοϊού, η… αυτοκτονία των τηλεοπτικών καναλιών ολοκληρώθηκε. Μετά από σχεδόν οκτώ μήνες, υπάρχουν ακόμη δημοσιογράφοι, εκπομπές και κανάλια στο σύνολό τους, που εξοργίζουν, με… υψωμένο δάχτυλο κατά της κοινωνίας, κατηγορώντας διαρκώς τους πολίτες για την αύξηση κρουσμάτων.
Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται στην πλειοψηφία τους τα τηλεοπτικά κανάλια την πανδημία του κορονοϊού, είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα, εξοργίζοντας την κοινωνία.
Και φυσικά, προκαλεί απορίες για τη στάση… μακράς υπνηλίας του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Τι ακριβώς κάνουν τα διορισμένα από τα πολιτικά κόμματα μέλη του ΕΣΡ; Παρακολουθούν τηλεόραση; Τους ικανοποιεί αυτό το ειδησεογραφικό αίσχος; Καταλαβαίνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν για την ανοχή τους στον ξεπεσμό της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας;
