Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο Φρανσουά Μιτεράν θα ήταν περήφανος για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αν είχε προλάβει να τον γνωρίσει. Και διαπίστωνε σήμερα, μερικές δεκαετίες έπειτα από την ιστορική διαπίστωσή του περί προσθετικής υπεραξίας της πολιτικής ως “διαχείρισης των συμβόλων”, ότι ο Ρώσος Πρόεδρος εξελίχτηκε στον πιο… επιμελή μαθητή του συγκεκριμένου μαθήματος στρατηγικής.
Λόγω της καραντίνας για την πανδημία του κορονοϊού, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είχε την ευκαιρία να… επαναλάβει τον εαυτό του. Όπως το 2019 δηλαδή, όταν με αφορμή την Ημέρα της Ευρώπης, ο Ρώσος Πρόεδρος είχε αξιοποιήσει το ιστορικό και ψυχολογικό κεκτημένο της Ημέρας της Νίκης κατά των χιτλερικών στρατευμάτων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφενός για να κάνει επίδειξη στρατιωτικής δύναμης, με τα άρματα που παρέλασαν στην Κόκκινη Πλατεία, και αφετέρου για να κάνει επίδειξη διπλωματικής ηγεμονίας, στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία.
Στα δικά του χέρια, η Ρωσία είναι το πλησιέστερο σε υπερδύναμη που ζήσαμε από την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες. Παρεμβαίνει παντού στον πλανήτη, και επικαιροποίησε τη συνολική στρατηγική της, απέναντι σε ατελείς ηγεσίες, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η περσινή ομιλία του άλλωστε, θύμισε το αυτονόητο: Το ρωσικό έθνος θυσίασε εκατομμύρια νεκρούς για να σταματήσει τον ναζισμό. Δηλαδή, για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Φέτος, ο κορονοϊός… τον φρέναρε. Μονάχα προσωρινά.
