Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η ίδια η διαδοχή συναισθημάτων από τη Σταύρωση και τον Επιτάφιο στην Ανάσταση, προσφέρει την πρώτη ύλη για την αναπόφευκτη μελαγχολία της Κυριακής του Πάσχα.
Το απόγευμα, κάπου εκεί μετά την ολοκλήρωση του εορταστικού οικογενειακού τραπεζιού, όταν οι σκέψεις φλερτάρουν ξανά με την πραγματικότητα, είναι δύσκολο να σταματήσεις το ταξίδι του μυαλού σε όσους λείπουν.
Στους απόντες. Σε εκείνους που “έφυγαν” για το μεγάλο ταξίδι, άλλοι νωρίς και άλλοι αργότερα, και δεν συμμετέχουν πλέον στην κοινή γιορτή.
Ένα δάκρυ, σαν κερί στη μνήμη τους. Μια σκιά αφόρητα μελαγχολική και βαριά…
