Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ορισμένες φορές, οι πολιτικοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι, η ευκολότερη λύση για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός προβλήματος, είναι αυτή που… σεργιανίζει κοντά και δίπλα τους. Μπροστά τους. Δεν συνιστά παγίδα. Είναι η φυσική υπεροχή του αυτονόητου, έναντι κάθε άλλης προσέγγισης της ζωής.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο δυστοκίας, φαίνεται να έχει περιέλθει ο Αλέξης Τσίπρας, με την υπόθεση Κοτζιά.
Ο παραιτηθείς Υπουργός Εξωτερικών είναι βαθιά “συστημικός παίκτης”. Και το έχει αποδείξει με την πολυετή διαδρομή του, από το Κομμουνιστικό Κόμμα μέχρι τον… προθάλαμο του Γιώργου Παπανδρέου. Και στη συνέχεια, στον ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα.
Την ίδια στιγμή όμως, είναι και ένας άνθρωπος με καπλάζοντα ψυχισμό. Με έναν, σχεδόν υπερτροφικό αυτοπροσδιορισμό, αναφορικά με τις διαστάσεις της προσωπικότητάς του, και τη δυνατότητά του να… παρεμβαίνει στη ροή της Ιστορίας.
Από τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι το Κυπριακό, τις σχέσεις με την Αλβανία, και μια σειρά ακόμη από εκκρεμή ζητήματα, που ο ίδιος υποστήριζε ότι, θα έλυνε… προτού πάει διακοπές.
Τελικά, πήγε διακοπές. Μόνιμες, αναφορικά με την απουσία του από τα υπουργικά αξιώματα. Και, μέχρι να συνηθίσει τα καινούρια δεδομένα, εξωτερικεύει τον εκνευρισμό που θα ανέμενε κανείς, από έναν πολιτικό πρώτη γραμμής, με τη δική του ιδιοσυγκρασία.
Το… αυτονόητο που προσπερνά ακατανόητα ο Αλέξης Τσίπρας ωστόσο, είναι ότι, την καλύτερη συμβουλή για τη διαχείριση του θέματος Κοτζιά, θα μπορούσε να του την προσφέρει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Μετά από τόσα χρόνια “συγκατοίκησης” με τον πρώην, πλέον, Υπουργό Εξωτερικών, ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα του.
Και επομένως, ειναι ο πλέον κατάλληλος για να δώσει συμβουλές στον Αλέξη Τσίπρα.
Μην ξεχνάτε ότι… έπαθε και έμαθε.
