Του Νίκου Φυλάγγελου
Είμαστε λαός πρωτίστως ψυχολογίας. Μια διαπίστωση με τα θετικά και τα αρνητικά της. Ή μάλλον, μια πραγματικότητα. “Δενόμαστε” με πρόσωπα και καταστάσεις. Ταυτιζόμαστε. Και ο απόηχος που έχουν μέσα μας, διατηρούν γνωρίσματα παγίωσης.
Αυτό συμβαίνει με τον Σωτήρη Τσιόδρα, και την επιστροφή του μπροστά στις κάμερες, στο πλαίσιο της ενημέρωσης για την εξέλιξη της πανδημίας του κορονοϊού. Ο καθηγητής κατάφερε, στα δύσκολα της άνοιξης, να μπει στην καρδιά των Ελλήνων. Σε κάθε σπίτι. Και να κερδίσει, με την αξιοπρέπεια, τη μετριοπάθεια και τη νηφαλιότητά του, την αξιοπιστία που απαιτούσε η συγκυρία.
Η επιστροφή της εικόνας του, λειτούργησε ως… αγχολυτικό. Ως…. εθνικό ηρεμιστικό. Δεν είναι ότι οι υπόλοιποι επιστήμονες κάνουν κάτι λάθος. Απλώς, ο Σωτήρης Τσιόδρας πείθει ότι είναι “ένας από εμάς”.
Και έτσι, ακούγεται. Περισσότερο.
