Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Έχει κάθε λόγο να χαμογελάει.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης κέρδισε το στοίχημα με το Συνέδριο του Ποταμιού, εξασφάλισε την έγκριση για την αυτόνομη και ακηδεμόνευτη πολιτική διαδρομή του κόμματος, και με τον Γιώργο Μαυρωτά σε ρόλο αντιπροέδρου, παρουσιάζει πλέον μια ακόμη πιο “φρέσκια” εικόνα.
Μετά την ολοκλήρωση των σχετικών ψηφοφοριών, ο Σταύρος Θεοδωράκης περιέγραψε το όραμά του για την “επόμενη Ελλάδα”.
Το κείμενο της ομιλίας του επικεφαλής του Ποταμιού:
«ΘΕΛΩ την Ελλάδα ΑΛΛΙΩΣ. Και αυτό το ΑΛΛΙΩΣ , θέλω σήμερα να σας περιγράψω. Γιατί αυτό που ζούμε είναι γνωστό και αδιέξοδο!
Ο δείκτης ανεργίας. Ο δείκτης ανταγωνιστικότητας. Ο δείκτης καινοτομίας. Τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας για το επιχειρηματικό περιβάλλον δείχνουν μια απογοητευτική στασιμότητα πολλές φορές και μια οπισθοχώρηση. Κόκκινα δάνεια 94 δισ. Ληξιπρόθεσμες οφειλές 101 δισ. Περίπου 4 εκατομμύρια οφειλέτες. Φόροι και εισφορές σε δυσθεώρητα ύψη και ταυτόχρονα η βαρύτερη ΕΜΜΕΣΗ φορολογία στην Ευρωζώνη. Με το δημόσιο να συνεχίζει να είναι ένας από τους μεγαλύτερους κακοπληρωτές.
Και μετά είναι η συνεχιζόμενη παραποίηση των λέξεων. Η άγρια ζήλια απέναντι σε όλους εκείνους που ξεχωρίζουν – Βαπτίζεται αγάπη για την ισότητα. Η γραφειοκρατία αναβαθμίζεται σε αναγκαίο… καλό! Το κομματικό κράτος θεωρείται ΑΜΥΝΑ στο κράτος των αντιπάλων. Η περιφρόνηση των νόμων από μπαχαλάκηδες και συμμορίες αθωώνεται ως αγώνας για την ελευθερία. Η κυβερνητική προπαγάνδα αποκαλείται αντικειμενική ενημέρωση.
Υπάρχει λύση λοιπόν; Πότε και με ποιους; Σε αυτή τη Βουλή ή την επόμενη; Πως θα πάμε παρακάτω; Σε μια χώρα που θα χτίζει πάνω στα πλεονεκτήματα της. Σε ένα κράτος που θα αφήνει τους πολίτες να δημιουργήσουν εξοπλίζοντάς τους με τις δεξιότητες που απαιτεί η εποχή. Με ξεκάθαρους κανόνες που δεν θα αλλάζουν ανάλογα με τις τρύπες στα υπουργεία και τις προεκλογικές παροχές.
Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Πώς θα βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό του Έλληνα; Πως θα φτιάξουμε την Ελλάδα ΑΛΛΙΩΣ;
Η χώρα έχει ανάγκη από μια μεγάλη στροφή. Όχι στροφή της πολιτικής, αλλά στροφή των πολιτών. «Ο γνωστός ελληνικός φθόνος, η γενικευμένη διαφθορά, ο θρησκευτικός σκοταδισμός και ο συντηρητικός πατριωτισμός εμπόδισαν διαχρονικά την Ελλάδα να γίνει μια κανονική χώρα», γράφει … ποιός; Ένας Γάλλος περιηγητής το… 1854!
Ενάμιση αιώνα αργότερα, το μεγάλο ψέμα του ’14, το μεγάλο ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε η ακριβότερη μεταπολιτευτική αυταπάτη των Ελλήνων. Συνεχίζουν οι Έλληνες να πιστεύουν ότι η πραγματικότητα αλλάζει με ταχυδακτυλουργούς; Συνεχίζει ο λαϊκισμός να είναι το πιο διαδεδομένο ναρκωτικό στη χώρα μας;
Προφανώς το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέτυχε. Και όλοι, οι συντριπτικά περισσότεροι, λέμε ότι χρειαζόμαστε μια άλλη κυβέρνηση. Όμως, τα νέα μυαλά, η ταχύτητα, η δικαιοσύνη, η μεταφορά στη χώρα μας όλων των πετυχημένων προτύπων, δεν έρχονται αυτομάτως με την αλλαγή της κυβέρνησης. Θα χρειαστεί μία συμμαχία της δημιουργικής Ελλάδας. Της Ελλάδας που μπορεί να ακούσει. Τον ψύχραιμο λόγο. Τη διαφορετική άποψη.
Το Ποτάμι συνομιλεί – όχι πάντα με ορατά αποτελέσματα – με τη δημιουργική Ελλάδα. Αυτή η σκέψη, μας οδήγησε να καλέσουμε στο συνέδριό μας τις «Φωνές που μας εμπνέουν». Είναι σήμερα εδώ άνθρωποι που μας ταρακουνούν με καινοτόμες προτάσεις, τολμηρές ιδέες, κόντρα στο κυρίαρχο, γκρίζο και άγονο της πολιτικής. Περιμένουμε να τους ακούσουμε και τους ευχαριστούμε που είναι εδώ.
Σε τι λοιπόν διαφέρει το Ποτάμι από τους άλλους; Γιατί πρέπει να είναι δυνατό στην επόμενη Βουλή;
Γιατί ο τόπος έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο Κίνημα:
– Άλλης νοοτροπίας
– Άλλης αισθητικής
– Άλλης γλώσσας.
Τα προβλήματα της Δευτέρας δεν μπορούν να λυθούν με τις σκέψεις της Παρασκευής. Η χώρα έχει κατρακυλήσει στην παπαγαλία της κρίσης. Για δεκαετίες είχαμε την παπαγαλία της μεταπολίτευσης. Δέκα φράσεις κλισέ που βούιζαν συνεχώς στα αυτιά μας.
Τα ίδια το ’80 με το αμπέχονο, τα ίδια το ’90 με τις αστακομακαρονάδες, τα ίδια και το 2000 με τον Μπαϊρακτάρη. Και μετά ήρθε η παπαγαλία της κρίσης. Τα ίδια το 2010, τα ίδια και το 2018. Τσιτάτα κενού περιεχομένου για μνημόνια, ξένους, αλληλεγγύη, συντάξεις… Το παλιό σύστημα αναζητά τις απαντήσεις στα παλιά βιβλία. Καυγάδες για το «αριστερά» και το «δεξιά» σε έναν κόσμο που ο καθένας είναι από ΟΛΑ. Προσπαθούν να κερδίσουν έναν αγώνα που έχει λήξει και δεν ενδιαφέρει πια κανέναν. Ο τεμαχισμός της κοινωνίας. Οι κομματικοί στρατοί. Οι συντεχνίες θεωρούνται και σήμερα τα μεγάλα σκαλοπάτια της εξουσίας.
Η Ελλάδα όμως χάνει.
Χρειαζόμαστε σοβαρότητα, συνεργασίες, συναίνεση. Λόγια μετρημένα χωρίς τις υστερίες που προκαλεί ο εναγκαλισμός ή η έλλειψη της εξουσίας.
Αλλά και καλύτερα αντανακλαστικά…
Το Ποτάμι πρώτο πήγε στη Μόρια. Και πρώτο μίλησε για την κακοδιαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων στο προσφυγικό. Έδειξε τη βιομηχανία των VIP αποφυλακίσεων του νόμου Παρασκευόπουλου. Έσπασε τη σιωπή – στη Βουλή – για τους λογαριασμούς Παπαντωνίου στην Ελβετία. Αγωνίστηκε για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Και προσπάθησε να πείσει τα άλλα κόμματα για την ανάγκη σύστασης Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας πολύ πριν απλωθούν τα σύννεφα στα σύνορα μας. Οι ωφέλιμες εμπνεύσεις καρποφορούν πιο εύκολα στα ανοιχτά κόμματα. Στα κόμματα εξουσίας κυριαρχούν τα υποκριτικά πάθη. Το κυβερνητικό παρόν και παρελθόν… Τα λάθη του είναι σαν σιδερένιες μπάλες στα πόδια τους.
Κάποιοι φίλοι αριστεροί, μας ζητούν να διαχωρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ. Πώς θα γίνει αυτό; Αφού μαζί κυβερνούν. Παρωχημένη αριστερά και ακραία δεξιά αγκαλιασμένοι. Και μαζί θα πρέπει να τιμωρηθούν. Όμως, η αλλοπρόσαλλη πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν πρέπει να βρει συνέχεια σε ένα στείρο συντηρητικό σχήμα. Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά την επόμενη διακυβέρνηση. Δεν αρκεί να φύγουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πρέπει να δούμε όλη την σκακιέρα και όχι μόνο τις εύκολες κλασικές κινήσεις.
Χωρίς ένα δυνατό Ποτάμι οι λύσεις κινδυνεύουν να είναι ξανά στείρες και συντηρητικές. Πρέπει λοιπόν ο κόσμος να ανοίξει τα φράγματα στο Ποτάμι. Οι πολίτες και ειδικά αυτό που ΠΟΤΕ δεν τους χαρίστηκε τίποτα πρέπει να βρουν στην πολιτική αυτούς που τους ταιριάζουν!
Ξέρετε… Το μυστικό πάντοτε είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που θα εφαρμόσουν τα σχέδια! Και αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα ανειδίκευτοι πτυχιούχοι, απαίδευτοι γόνοι και μετά… υπουργοί του παρελθόντος.
Πως μετέχεις όμως και κυρίως: γιατί μετέχεις σε μια νέα κυβερνητική προσπάθεια;
Το πρότυπο νομίζω είναι το κόκκινο βιβλιαράκι των κυβερνητικών συνασπισμών της Γερμανίας. Μια συμφωνία με όλα αυτά που πρέπει να γίνουν. Ποιες λοιπόν θα είναι οι σελίδες που θα γράψει το Ποτάμι σε αυτό το κόκκινο βιβλιαράκι;
Οι προτεραιότητες μας είναι ΠΕΝΤΕ ξεκάθαρα και επεξεργασμένα Κεφάλαια πολιτικής.
Ξεκινώ από το ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΛΩ των πολιτών. Αυτό που όλα τα κόμματα εξουσίας παραβλέπουν.
Το Κράτος πρέπει να πάψει να είναι Κομματικό!
Κανένας κομματικός διορισμός! Καμία κομματική προαγωγή! Να διώξουμε τους κομματικούς εγκάθετους από το δημόσιο και τα πανεπιστήμια. Έχουμε εδώ τις υποδείξεις του Σταύρου Τσακυράκη! …Βαριές οι απουσίες Σταύρος Τσακυράκης, Άγγελος Δεληβορριάς, Ρίκα Βαγιάννη, Γιάννης Κασπίρης…
Μας έλεγε λοιπόν ο Τσακυράκης: «Το Ποτάμι μπορεί να μη διορίσει κανένα δικό του στέλεχος, αλλά θα είναι υπεύθυνο για κάθε διορισμό που θα γίνει. Οι κόκκινες γραμμές για τα πρόσωπα, φυσικά, δεν είναι αρκετές για να ορίσουν μία κυβερνητική συνεργασία.Το Ποτάμι αναλόγως και με τη δύναμή του, πρέπει να θέσει προτεραιότητες για συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, να τις διαπραγματευτεί και το κυριότερο: να τις εφαρμόσει. Γιατί η κρίση– πίστευε ο Τσακυράκης – μπορεί να γίνει η αφορμή για τη δημιουργία μίας δίκαιης, σύγχρονης και αποτελεσματικής κοινωνίας»!
Πρώτον λοιπόν: Αποκομματικοποίηση του κράτους!
Της παιδείας.
Της δικαιοσύνης.
Της ΕΡΤ
Των ελεγκτικών μηχανισμών
Των Σωμάτων Ασφαλείας
Του στρατού
Γυρίσαμε στην εποχή των βυσμάτων… Η Ελλάδα της διαφθοράς και της διαπλοκής είναι αποτέλεσμα του τεράστιου και αναποτελεσματικού πελατειακού κράτους.
Μπορούμε όμως και ΑΛΛΙΩΣ. Και το Ποτάμι μπορεί να το εγγυηθεί! Γιατί είναι το ΜΟΝΟ κόμμα, και εδώ κυριολεκτώ, που συγκρούεται με το κομματικό κράτος και τις συντεχνίες. Δεν έχουμε γραμμάτια να ξεπληρώσουμε, ούτε λερωμένη τη φωλιά μας.
Δεύτερον!
Σεβασμός όλων των σύγχρονων ατομικών δικαιωμάτων!
Ο καθένας πιστεύει στον Θεό που θέλει! Τα σχολικά βιβλία δεν είναι ντιρεκτίβες προπαγάνδας. Το κράτος και η ιεραρχία δεν έχουν θέση στις κρεβατοκάμαρες των πολιτών. Και οι ενήλικες δεν είναι υπό επιτήρηση για να αποφασίζει το κράτος τι θα τους στερεί.
Πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια του Καναδά για την ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης.
Πρέπει να αποκτήσουν δικαιώματα και οι νεκροί. Το λέω και μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ακόμη και ένας, έχει για μας σημασία! Οι άλλοι για τις πλειοψηφίες, εμείς για τις μειοψηφίες. Γιατί γνωρίζουμε ότι σήμερα ΟΛΟΙ είμαστε λίγο από όλα!
Τρίτον!
ΟΛΕΣ οι αποφάσεις του κεντρικού κράτους της περιφερειακής διοίκησης πρέπει να υπακούουν σε έναν κανόνα: Οι θάλασσες, η γη, τα βουνά, τα ζώα, τα φυτά, τα δέντρα, οι λίμνες, τα ποτάμια… είναι η κοινή μας περιουσία! Η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι για μας μια γραφική… Γενική Γραμματεία, είναι η σκέψη που συνοδεύει κάθε απόφαση.
Στο Βέλγιο ανακυκλώνουν πάνω από το 74% των απορριμμάτων. Στη Δανία το 45% της ηλεκτρικής της ενέργειας είναι σήμερα από τον άνεμο. Στη Γερμανία οι Πράσινοι έχουν βάλει στόχο, το 2050, η ενέργεια τους να είναι μόνο από ανανεώσιμες πηγές. Αυτοί είναι και οι δικοί μας στόχοι.
Είναι ένας πολυεπίπεδος αγώνας με συμμάχους κατά περίπτωση: Είμαστε με τους πλοιοκτήτες που προτείνουν μείωση της ταχύτητας των πλοίων. ΔΕΝ είμαστε με αυτούς που θέλουν να φυτέψουν Ανεμογεννήτριες σε όλες τις κορφές. Είμαστε υπέρ της αιολικής ενέργειας, αλλά με σεβασμό στα οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα. Σε αγροτικές περιοχές της κεντρικής Ευρώπης γεννιούνται παιδιά χωρίς χέρια και αγελάδες χωρίς πόδια. Όλα παραπέμπουν σε… δηλητηριώδη φυτοφάρμακα.
Πρέπει να προστατεύσουμε τα υπόγεια ύδατα και το χώμα της χώρας. Να προωθήσουμε σύγχρονες καλλιεργητικές μεθόδους, φιλικές στο περιβάλλον. Να προωθήσουμε τα παραδοσιακά και ιδιότυπα προϊόντα μας. Ρίχνοντας εκατοντάδες επιστήμονες δίπλα στους αγρότες… Για να γίνουμε. Για να θυμηθούμε αυτό που είχαμε πει την πρώτη μέρα «το κελάρι και μποστάνι της Ευρώπης». Το βιολογικό ει δυνατόν κελάρι και μποστάνι!
Αριθμούσα όμως τις δικές μας κυβερνητικές προτεραιότητες.
Θυμίζω:
1ον Αποκομματικοποίηση του κράτους
2ον Ατομικά Δικαιώματα
3ον Πράσινη πολιτική
Διαγενεακή Δικαιοσύνη!
Η χώρα γερνάει 1.3 παιδιά ανά ζευγάρι. Πολλοί νέοι σήμερα είναι ακραία φτωχοί. Τρεις στους τέσσερις κάτω των 35 ετών εξετάζουν το ενδεχόμενο να φύγουν από την χώρα. Θα κάνουμε κάτι για όλα αυτά; Θα συζητήσουμε ποτέ σοβαρά για το ασφαλιστικό;
Εμείς λέμε: Αν πραγματικά θέλουμε το καλό των συνταξιούχων, πρέπει να βάζουμε πρώτα τα εγγόνια τους. Πρέπει να φτιάξουμε ένα σύστημα ασφάλισης με τη σκέψη σε αυτούς που δουλεύουν και πληρώνουν. Να στηρίξουμε και όχι να γκρεμίσουμε την παραγωγή. Με γέφυρες επιστροφής σε όσους έφυγαν. Χρωστάμε πολλά στην νέα γενιά. Υποαπασχόληση, μαύρη εργασία και μετανάστευση είναι αυτά που σήμερα τους προσφέρονται. Πρέπει να αντικατασταθούν με γενναιοδωρία και πρόσβαση στη σύγχρονη οικονομία. Να υποστηρίξουμε τα ρίσκα τους και τον πειραματισμό τους.
Τα Πανεπιστήμια να προσφέρουν εφόδια για την αγορά εργασίας και όχι εφόδια για το πλιάτσικο των πόλεων. Αλλά το κομματικό σύστημα που κυριαρχεί και που διογκώνεται τα τελευταία χρόνια δεν έχει μυαλό για όλα αυτά. Κοιτάει το πολύ μέχρι τους «σίγουρους» συνταξιούχους, έτσι τους αναφέρει, και αδιαφορεί για τη γενιά που μπορεί να δημιουργήσει νέο πλούτο. Για να τραφούν όλοι σε αυτή την κοινωνία. Και οι συνταξιούχοι.
Η Διαγενεακή Δικαιοσύνη πρέπει να ξεκινήσει από τον παιδικό σταθμό, από εκεί που μπολιάζεται όπως δείχνουν οι έρευνες η αποτυχία και η επιτυχία! Η πρόσβαση όλων των παιδιών όλων των σχολείων σε υπολογιστές, διαδίκτυο, αλλά και πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες. Όπως και οι δωρεάν μετακινήσεις των 18άρηδων στην Ευρώπη, είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση. Διαγενεακή και πανευρωπαϊκή Δικαιοσύνη!
Πάμε λοιπόν και στην ΠΕΜΠΤΗ προτεραιότητα του Κινήματος μας: Αταλάντευτη ευρωπαϊκή πορεία.
Ο Πρόεδρος Μακρόν, απηύθυνε έκκληση για «πνευματική διαύγεια και αντίσταση». Αναφερόταν στην Ευρώπη. Δήλωσε έκπληκτος από την ομοιότητα ανάμεσα στο σήμερα και τον Μεσοπόλεμο! Μία Ευρώπη φοβισμένη. Μια Ευρώπη που απειλείται με διαμελισμό και αποσταθεροποίηση.
«Όλοι με την Ευρώπη είμαστε πλέον» θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος! Δεν είναι έτσι! Δεν υπάρχει αλά καρτ Ευρωπαίος. Δεν υπάρχουν χαιρετούρες στην Ευρώπη και παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που από τη μια μέρα στην άλλη, πέρασαν για τις ανάγκες της εξουσίας από το ”Μαντάμ Μέρκελ” στο ”σεβαστή Καγκελάριος Μέρκελ”… Είναι εύκολο να βρεις πολλές αντιευρωπαϊκές εμμονές σε αυτούς που σήμερα κυβερνούν.
Θέλω όμως να μιλήσω και για όλους τους άλλους. Πόσο ευρωπαϊκό είναι να συντάσσεσαι μόνο με τους Ρώσους και τους Τούρκους στη Βαλκανική πολιτική; Έχουμε όλο τον δυτικό κόσμο χωρίς ΚΑΜΙΑ εξαίρεση να ζητά να ανοίξει ο ευρωπαϊκός δρόμος για τα Σκόπια, τα Τίρανα, την Πρίστινα! Και έχουμε πολλούς ΕΔΩ, που σαμποτάρουν!
Η συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι αυτό που θα θέλαμε. Αλλά μπορούμε κάτι άλλο; Και ποιο είναι αυτό; Γιατί δεν μας το αποκαλύπτουν; Εμείς αντί να κρυφτούμε, όπως μας συστήνουν κάποιες παλιές καραβάνες, τολμάμε και λέμε: Η παράταση της διαμάχης θα κάνει μεγαλύτερο κακό στη χώρα. Σε όλο τον κόσμο η Μακεδονία ταυτίζεται με τα Σκόπια. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Το βόρεια Μακεδονία είναι μια επιβεβλημένη λύση. Και την Άνοιξη όταν θα έρθει η συμφωνία στη Βουλή, οι Έλληνες θα πρέπει να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν! Με τη Ρωσία και την Τουρκία; Ή με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ευρώπη, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες…
Το τέρας του αντιευρωπαϊσμού θέριεψε στις πλατείες των αγανακτισμένων και κόντεψε να καταστρέψει τη χώρα το 2015! Στο τσακ τη γλυτώσαμε! Και τώρα το ίδιο τέρας τρέφεται με τις νέες εθνικιστικές ρητορείες έτοιμο πάλι να δαγκώσει και αυτούς που το τρέφουν, και όλους εμάς!
Οι παραχωρήσεις στα άκρα είτε αυτά είναι «Χρυσή Αυγή» είτε εθνικολαϊκίστικα κινήματα δεν ανακόπτουν την επέλαση τους, τη δυναμώνουν! Γιατί εκτός των άλλων διαπαιδαγωγούν τους πολίτες στα παραμύθια των ακραίων.
Πατριωτισμός δεν είναι λοιπόν μόνο οι παρελάσεις. Πατριωτισμός είναι κυρίως να δημιουργείς εθνική παραγωγική βάση, στη Θεσσαλονίκη, στη Μακεδονία μας, να δημιουργείς συνθήκες, ώστε οι άνθρωποι να στέκονται γερά στα πόδια τους και να είναι ευτυχισμένοι.
Οι Tούρκοι ψαράδες έφτασαν το καλοκαίρι μέχρι τις παραλίες στο Αγαθονήσι. Με κατήγγειλαν οι Τούρκοι επειδή έκανα απόβαση σε τουρκικό έδαφος… και εννοούσαν το Αγαθονήσι!
Τα ενεργειακά οικόπεδα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο απειλούνται να γίνουν πυριτιδαποθήκες. Και εμείς αγριεύουμε με τους βόρειους γείτονες μας! Αταλάντευτη ευρωπαϊκή πορεία λοιπόν σημαίνει σύγκρουση με τον εθνικό απομονωτισμό!
Θα ήθελα να κάνω μια στάση στο Αργυρόκαστρο. Ο θάνατος ενός ανθρώπου, και προφανώς πρέπει να δοθούν εξηγήσεις από την αλβανική πλευρά, φανέρωσε για άλλη μια φορά την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τις πατριωτικές υποθέσεις. Μια σύγκρουση, που δεν είχε σχέση με την ελληνική σημαία, γιατί το Αργυρόκαστρο εκείνη την ημέρα ήταν γεμάτο με γαλανόλευκες, μετατράπηκε σε αγώνα υπεράσπισης του εθνικού μας συμβόλου. «Δημιουργούμε θρύλους για να δημιουργήσουμε χάσματα». Επιτρέψτε μου να επαναλάβω: «Δημιουργούμε θρύλους για να δημιουργήσουμε χάσματα». Η φράση ανήκει στον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας τον σεβαστό σε όλους μας Αναστάσιο! Είχαμε αυτή την εβδομάδα μια μακρά τηλεφωνική συνομιλία – αυτός στα Τίρανα, εγώ στην Αθήνα. Η Ελλάδα έχει πολλά να κάνει για να προκόψει η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία. Να προστατευθούν οι περιουσίες τους. Να φύγουν οι αλυτρωτικές αναφορές από τα εκπαιδευτικά βιβλία. Να προχωρήσουμε σε συμφωνία για τις ΑΟΖ. Αλλά αυτά δεν λύνονται με τα καλάσνικοφ. «Η βαλκανική είναι μικρή και εύφλεκτη περιοχή. Ό,τι θετικό σκεφτόμαστε πρέπει να το υλοποιούμε» μου είπε, αποχαιρετώντας με, ο σοφός και βασανισμένος Αναστάσιος.
Και εμείς είμαστε περήφανοι που έχουμε την δύναμη να μιλάμε ΑΛΛΙΩΣ! Είμαστε περήφανοι που τα βράδια σκεφτόμαστε τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές.
Και μέχρι να γίνουν όλα αυτά. Τα σπουδαία…
Η Αποκομματικοποίηση
Τα Ατομικά δικαιώματα
Η Πράσινη πολιτική
Η Διαγενεακή Δικαιοσύνη
Η Αταλάντευτη ευρωπαϊκή πορεία
«Τι θα κάνετε αύριο στη Βουλή;» είναι το πανομοιότυπο ερώτημα των δημοσιογράφων.
Το Ποτάμι δεν ήρθε για να προσθέσει εγωισμούς στην πολιτική ζωή. Ήρθαμε για να αλλάξουμε τη ζωή των ανθρώπων. Και όπου υπάρχουν λύσεις εμείς θα τις στηρίζουμε. Γιατί: Όπως οι «καλοί» μπορούν να κάνουν και «κακά» πράγματα έτσι και οι «κακοί» μπορούν να κάνουν και κάτι «καλό».
Το Ποτάμι δε δίνει προφανώς ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Με κανένα τρόπο. Και αυτή επίσης είναι μια απόφαση όλων μας. Αλλά δεν θα κολλήσουμε την αρρώστια του δημαγωγικού ΟΧΙ που κόντεψε να εξαφανίσει τη χώρα το ‘14 και το ‘15. Οι συνεχείς αναβολές στην επίλυση των προβλημάτων σκουριάζουν τους αρμούς της κοινωνίας. Μεταδίδουν ένα μήνυμα ματαιότητας και σπρώχνουν τους πολίτες στην αποχή, αφού: «τίποτε δεν αλλάζει».
Το άγχος λοιπόν κάποιων είναι να φτιάξουν καλά προεκλογικά παραμύθια, το δικό μας άγχος είναι να μη μένουν οι άνθρωποι, έστω και μια μέρα παραπάνω, με προβλήματα στην πλάτη τους.
Η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο Σύνταγμα.
Το Ποτάμι καταθέτει μια ριζοσπαστική πρόταση.
– Να μην έχουν κομματική ασυλία οι υπουργοί και οι βουλευτές
– Να μπουν εγγυήσεις αμεροληψίας στον τρόπο επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης.
– Να κατοχυρώσουμε την ανεξαρτησία της πολιτείας έναντι των κομμάτων
– Να μη συγκυβερνούν στην Παιδεία οι ιεράρχες.
– Να αποκτήσουμε επιτέλους και μη κρατικά πανεπιστήμια. To αίτημά μας αυτό προς αυτούς που φέρνουν σήμερα τη Συνταγματική Αναθεώρηση δεν “νερώνεται”. Η χώρα πρέπει να αποκτήσει και μη κρατικά πανεπιστήμια. Να φύγουμε από τον παραλογισμό ότι στέλνουμε τα παιδιά μας σε πανεπιστήμια του εξωτερικού να σπουδάσουν και εδώ απαγορεύουμε την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Δεν μπορούν οι ίδιοι εγκέφαλοι να κάνουν τα ίδια πράγματα.
– Να κατοχυρωθούν πλήρως τα ατομικά δικαιώματα.
– Να υπάρξουν νέες ρυθμίσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.
– Να γίνει δεσμευτική για την εκάστοτε κυβέρνηση η δυνατότητα ψήφου των Ελλήνων του Εξωτερικού. Ξέρετε κάποιοι εκεί έξω και αυτοί που μας ακούν, λατρεύουν την πατρίδα και σκέφτονται πώς θα την κάνουν καλύτερη. Και σκέφτονται, πολλοί από αυτούς, πότε θα επιστρέψουν. Και κάποιοι άλλοι εδώ μέσα το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα τους κόψουν τον δρόμο προς την κάλπη. Κωλυσιεργούν! Εμείς θα επιμείνουμε. Σε αυτές τις ερχόμενες εκλογές πρέπει να ψηφίσουν οι Έλληνες που έφυγαν τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό. Και επειδή πάνε να κρυφτούν πίσω από γραφειοκρατικές δυσκολίες τους έχουμε βρει τον απλό τρόπο. Να αφήσουμε στο μακρινό παρελθόν αυτούς που έφυγαν πριν από έναν αιώνα που μπορεί να είναι μία δύσκολη υπόθεση. Αυτοί που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και έφυγαν τα τελευταία χρόνια, μπορούν αύριο με μία απόφαση να ψηφίσουν. Είναι το σύνθημα μας και γι’ αυτούς που μας ακούν από αυτές τις πρωτεύουσες. ”Διεκδίκησε την ψήφο σου” και όλοι οι άλλοι που είναι εδώ, να διεκδικήσουν να ψηφίσουν και οι άλλοι γιατί αύριο μπορεί να είμαστε στη θέση τους.
Η Ελλάδα κινδυνεύει να μπει σε ένα μίξερ αναταράξεων. Εκλογές το ‘19. Εκλογές το 2020. Πρότεινα λοιπόν στους κ.κ Τσίπρα και Μητσοτάκη, αφού και οι δύο λένε πως θα κερδίσουν, να δεσμευθούν ότι το 2020 θα πάμε σε συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και επιμένουμε ότι πρέπει να αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Σε αυτές τις εκλογές θα χαριστούν ξανά 50 έδρες στο πρώτο κόμμα και στις μεθεπόμενες εκλογές έρχεται η ισοπεδωτική δημαγωγική αναλογική. Η μια παράνοια δηλαδή, να διαδέχεται την άλλη. Εμείς θα επιμείνουμε στην πρόταση μας για διπλή κάλπη, όπου οι πολίτες θα μπορούν να ψηφίζουν τοπικό βουλευτή ανεξαρτήτως κόμματος και ταυτοχρόνως το κόμμα του ο καθένας, στην περιφερειακή λίστα.
Θα προτείνουμε επίσης στο νέο εκλογικό νόμο να υπάρξει πρόβλεψη οι βουλευτές να μη μπορούν να αλλάζουν κοινοβουλευτική ομάδα μέσα στη θητεία τους. Αν διαφωνούν μπορούν να φεύγουν. Να δίνουν τα λεφτά της συνδρομής τους σε μια ΜΚΟ, όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν μπορούν να αλλάζουν κόμμα. Η αποστασία πρέπει να πάψει να είναι λύση και το αλισβερίσι πρέπει να σταματήσει.
Ας περάσουμε και στην αυτοκριτική. Το Ποτάμι είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Με λάθη και ατέλειες. Ένα Κίνημα, όμως, που ποτέ δεν βολεύτηκε στην ακινησία και τη σιωπή.
«Ήταν λάθος λοιπόν η συνεργασία με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη»; είναι ένα ερώτημα που πολλοί φίλοι μου κάνουν. Δεν ήταν λάθος η ιδέα, ήταν λάθος η εκτίμησή μου. Και η ευθύνη είναι όλη δική μου! Πίστεψα ότι όλοι όσοι δηλώναμε αντίπαλοι του συντηρητισμού και του λαϊκισμού, του κομματικού κράτους, όλοι μπορούσαμε να συνυπάρξουμε. Όμως, γρήγορα διαπίστωσα και γρήγορα διαπιστώσαμε όλοι πως κάποιοι είχαν στο μυαλό τους μόνο το παρελθόν τους. Όταν το συνειδητοποίησα, το συζητήσαμε και αποχωρήσαμε έντιμα και επιστρέψαμε στον δικό μας δρόμο… Στο δικό μας Κίνημα. Φέρνοντας μαζί μας και αρκετούς ανθρώπους που είχαν πορευθεί σε αυτόν τον δρόμο για μια μεγάλη, δημοκρατική, προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη. Και είμαι χαρούμενος που εδώ στην αίθουσα είναι κάποιοι που μέχρι χθες δεν ήταν στο Ποτάμι. Και παρακολούθησαν τα βήματά μας στο Κίνημα Αλλαγής και πήραν την τόλμη και έφυγαν και ήρθαν κοντά μας.
Το δικό μας Κίνημα λοιπόν θα συνεχίσει να μην αναπαράγει τα στρεβλά του κομματικού μας συστήματος. Θα συνεχίσει να είναι ένα Κίνημα που δεν έχει ως στόχο την αυτοσυντήρησή του. Θα παραμείνει ένα Κίνημα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Με κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς μαζί.
Γιατί το Ποτάμι – κι εδώ θέλω να λύσω μια παρεξήγηση, όχι δική μας, αλλά κάποιων σχολιαστών που λένε «ποια είναι η ιδεολογία σας;» – λεω ότι το Ποτάμι δεν είναι κόμμα ιδεολογικής καθαρότητας. Είμαστε η πολιτική συμμαχία του ΑΛΛΙΩΣ! Αυτό είμαστε.
Ακόμη και σήμερα επιμένουμε:
Δεν θα πάρουμε τους δημόσιους υπαλλήλους που μας αναλογούν.
Δεν θα στήσουμε εκλογικούς μηχανισμούς με αποσπασμένους.
Δεν θα δανειστούμε ούτε σε αυτές τις εκλογές,
Ούτε ποτέ.
Θα συνεχίσουμε να δημοσιοποιούμε τις δαπάνες μας, τις πραγματικές μας δαπάνες και όχι τα fake νούμερα των άλλων κομμάτων. Θα αντέξουμε; Θα τα καταφέρουμε; Δεν το λέτε… Αλλά ξέρω ότι κάποιοι από εσάς το σκέπτεσθε. Σας λέω ΝΑΙ!
Υπάρχουν βέβαια στιγμές που νιώθω και εγώ κουρασμένος. Σαν να θέλουμε να αλλάξουμε τη γεύση και το χρώμα μιας μεγάλης και βαθιάς λίμνης. Μπορούμε; Όσο παγωμένο, κρυστάλλινο νερό και αν ρίξεις, αλλάζει αυτή η λίμνη; Μπορεί να πάψει να έχει πικρή γεύση το νερό της; Δεν ξέρω. Αλλά δεν θα σταματήσω να προσπαθώ.
«Και από που παίρνεις δυνάμεις»;
Αν είσαι σε κόμμα εξουσίας κρατιέσαι από την αδρεναλίνη του νικητή. Αν είσαι σε κόμμα με παλιές ρίζες περιμένεις να δικαιωθείς ιστορικά. Όπως αυτοί που αγοράζουν τάφους απέναντι από τη Χρυσή πύλη της Ιερουσαλήμ για να δουν πρώτοι τον Μεσσία να έρχεται. Εμείς όμως που δεν περιμένουμε ούτε εξουσία, ούτε Μεσσίες, από που να κρατηθούμε;
Θα μου επιτρέψετε να καταφύγω στους κλασικούς. Είναι οι συμβουλές του Πολώνιου στον Λαέρτη, στον Άμλετ. «Τους φίλους που ‘χεις δοκιμάσει, κλείσ’ τους με κύκλους από ατσάλι στην ψυχή σου». «Και πάνω απ’ όλα, να ‘σαι αληθινά αυτός που είσαι, κι είναι σίγουρο, όσο η νύχτα ακολουθεί τη μέρα, ότι κανέναν δεν θα εξαπατήσεις».
Οι φίλοι λοιπόν – εσείς και η αλήθεια, με κρατούν στην πολιτική! Αυτό που κρατά και εσάς σε αυτόν τον αγώνα! Οι φίλοι και η αλήθεια! Αυτά κρατούν και θα κρατούν ζωντανό το Ποτάμι! Αυτά μαζί με το θάρρος και την περιέργεια να δούμε τη χώρα ΑΛΛΙΩΣ!
