Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το μεσημέρι της Κυριακής, όσοι πρόλαβαν να χαζέψουν τον Σταύρο Θεοδωράκη στη διακαναλική συνέντευξη του Ποταμιού, μάλλον αυθόρμητα μελαγχόλησαν. Ένας άνθρωπος μέσα από την κοινωνία, με συνειδητοποιημένες προτεραιότητες και ρεαλιστικό λόγο, να πασχίζει να διατηρήσει την παρουσία του στον δημόσιο βίο. Γιατί;
Φυσικά και ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε πολλά λάθη αυτά τα χρόνια. Φυσικά και το Ποτάμι παρουσιάστηκε “ασπόνδυλο” σε επίπεδο ιδεολογικού κορμού σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι για πέταμα. Ούτε ο Σταύρος, ούτε το Ποτάμι. Πολύ περισσότερο σε μια συγκυρία σαν την τρέχουσα, με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δείχνουν να αδιαφορούν για το πόσο ταϊζουν τα άκρα, τον λαϊκισμό και την απαξίωση της πολιτικής, με τη στάση και τη ρητορική τους.
Ειδικά σήμερα, ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι είναι απαραίτητοι. Κάτι που πρέπει να σκεφτεί κάθε φιλελεύθερος πολίτης, μπροστά στις κάλπες. Πολιτικά φιλελεύθερος. Γιατί από την κοινωνική επικινδυνότητα και τον τυφλό κυνισμό του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού… χορτάσαμε.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Και τη διεκδικεί με αξιοπρέπεια.
