Του Νίκου Φυλάγγελου
Τι άλλο να πούμε και να κάνουμε; Μια συνήθης αποστροφή δημοσιογράφων και παρουσιαστών στην τηλεόραση, σε έναν διαρκή μονόλογο με τον εαυτό τους, αναφορικά με τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν προκειμένου να… συνετιστεί η κοινωνία και να δοθεί συντεταγμένα η μάχη με την πανδημία του κορονοϊού.
Η παρακμή της ελληνικής δημοσιογραφίας, με επίκεντρο την τηλεόραση, αποτελεί μια από τις πλέον σοκαριστικές επιπτώσεις της δεκαετίας της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων. Από κεντρικός διαμορφωτής της κοινής γνώμης, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, στο ειδησεογραφικό σκέλος του, ξέπεσαν στην παρακμή του αναθέματος από την πλευρά της κοινωνίας. Της χλεύης, της ειρωνείας, της απαξίωσης.
Η ακραία υποχώρηση του επιπέδου της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας αποτελεί κεντρική αιτία του καλπασμού της πανδημίας του κορονοϊού στη χώρα μας. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, όσα λένε οι δικοί μας τηλεοπτικοί “αστέρες” δεν οδηγούν την κοινωνία σε περισυλλογή και περίσκεψη. Την οδηγούν σε… έκρηξη. Στο να κάνει τα αντίθετα από αυτά που… διδάσκουν τα τηλεοπτικά κανάλια.
Σε συνδυασμό με την προφανή και αυταπόδεικτη κόπωση των πολιτών, το ιστορικό κατάντημα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας λειτουργεί ως… βενζίνη για την εξάπλωση του κορονοϊού. Και το δυστύχημα είναι ότι οι “δράστες”… δεν καταλαβαίνουν.
