Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μόνος του και… όλοι τους. Μπορεί η στρατηγική επιδίωξη του Ταγίπ Ερντογάν να παρουσιάσει τη δική του Τουρκία ως υπερδύναμη, να προκαλεί χαμόγελα συγκατάβασης στον πλανήτη, δεν συμβαίνει ωστόσο το ίδιο με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται.
Έχοντας καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια να κατανοήσει πλήρως, να ερμηνεύσει επαρκώς και να εκφράσει… χαριτωμένα τις κοινωνικές προτεραιότητες της πλειοψηφίας των Τούρκων πολιτών στα βάθη της Ανατολίας, ο “Ατατούρκ” της εποχής μας συνεχίζει απτόητος.
Με τη Ρωσία έχει βρει μια σπάνια ισορροπία, με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι επαρκώς πραγματιστής για να έχει ήδη βρει ρεαλιστικά σενάρια συμβίωσης με το καθεστώς Μπάιντεν, και με την Ευρωπαϊκή Ένωση… κάνει πλάκα, κυρίως λόγω της διαρκούς και ηθικά χυδαίας απειλής του μεταναστευτικού.
Βρίσκει και τα κάνει. Η αναποφασιστικότητα των “απέναντι” είναι αυτή που τον τρέφει. Και δυστυχώς, μεταξύ άλλων, είμαστε και εμείς στα… θύματα του παιχνιδιού του.
