Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Προ ημερών ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μίλησε επικριτικά για την ΕΡΤ επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ. Την επομένη του την «έπεσε» ο τότε αρμόδιος υπουργός. Όχι για αυτά που είπε. Αλλά γιατί τα είπε δημόσια.
«Υπάρχουν τα όργανα του κόμματος για να τα συζητήσουμε συντροφικά» του συνέστησε με παλαιοκομμουνιστικό οίστρο. Να τα λέμε μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες. Δημόσια το κόμμα είναι αλάνθαστο. Το είπε και ο Πλουμπίδης.
Αυτή η αντιπαράθεση και όσα αποκαλύπτει είναι ένα από τα στοιχεία που καθιστούν τον Τσακαλώτο ιδανικό Νο2 για τον Αλέξη Τσίπρα.
Διαφέρουν σε πολλά, ακόμη και στις απόψεις για την μέλλουσα ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσακαλώτος – από εύπορη οικογένεια, ακριβοσπουδαγμένος και επιλεκτικός, επιμένει «αριστερά»,- αποδεικνύοντας ότι το Ήτον δεν βγάζει μόνο στελέχη για την ανώτατη τάξη της βρετανικής κοινωνίας.
Άλλωστε ο ριζοσπαστισμός του αναπτύχθηκε στην περιοχή της κυκλοφορίας του ανάμεσα στα κορυφαία βρετανικά πανεπιστήμια, ως ως φοιτητής και καθηγητής αργότερα.
Δεν έχει το επικοινωνιακό χάρισμα του Τσίπρα, ούτε ηγετική στόφα. Αλλά η στέρεη επιστημονική γνώση του, ο οξφορδιανός αντικομφορμισμός, ο περιεκτικός λόγος και το βρετανικό χιούμορ του τον καθιστούν συμπαθή στην κοινωνία, ακόμη και με τα σπασμένα ελληνικά του. Και πάντως αναγκαίο στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική σκηνή γενικότερα.
Οι Τσακαλώτοι είναι είδος εν ανεπαρκεία σε μια Βουλή που λειτουργεί με Μπογδάνους και σε ένα κόμμα που παράγει κυρίως Σκουρλέτηδες και αισθάνεται ευφορία που έχει έναν Πολάκη.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός Οικονομικών είναι ο πιο αξιόλογος και ταυτόχρονα ο πιο αξιόπιστος συνεργάτης που είχε ο Τσίπρας ως Πρωθυπουργός. Και παραμένει τώρα που πρέπει να βρει τρόπο να ξαναγίνει.
Μετά τη συμφορά Βαρουφάκη αποκατέστησε τις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους και κάθε νοήμονα άνθρωπο, εντός και εκτός της χώρας. Κανείς δεν τον κοίταζε περίεργα. Τράβηξε το κάρο της εφαρμογής όσων περιλάμβανε το Συριζαίικο Μνημόνιο και ήταν καλός υπουργός Οικονομικών.
Τα τρία βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής παρουσίας του Τσακαλώτου είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένας πολιτικός αρχηγός σαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για δεύτερο εσωκομματικό πόλο, που να κρατάει μέσα στη δυσαρέσκεια. Δεν χρειάζονται μετάφραση: είναι συγκροτημένος, έχει ιδεολογική πλατφόρμα και δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του. Α, του αρέσει και η Σκάρλετ Γιόχανσον.
Η συγκρότηση του βασίζεται στο εξαίρετο βιογραφικό του, στο οποίο, εκτός από τις καλές σπουδές και την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, διακρίνεται και η υψηλού επιπέδου αγωγή του.
Η ιδεολογική επιμονή στα θεμελιώδη δόγματα της μαρξιστικής Αριστεράς, τον ξεχωρίζει από τους παλιούς Κνίτες του ΣΥΡΙΖΑ -που βλέπουν τον ακτιβισμό ως πεμπτουσία της πολιτικής, αν και το όνομά του μάλλον τον δυσκολεύει: δεν είναι ακριβώς «απόγονος» του στρατηγού που συνέτριψε τους κομμουνιστές στον Εμφύλιο. Ξάδελφος του παππού του ήταν.
Τέλος, η ηγετική επιδίωξή του υποστηρίζεται με τη συγκρότηση εσωκομματικής φράξιας -οι 53 δεν είναι ακριβώς τάση, ή ρεύμα, θυμίζουν περισσότερο την «Ομάδα Αρσένη» στο παλαιό ΠΑΣΟΚ- αναγκαία προϋπόθεση για την πολιτική δράση του. Του δίνει κίνητρο.
Ο Τσακαλώτος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί είναι απλώς διαφορετικός, αλλά γιατί ξεχωρίζει προς τα πάνω. Ακριβώς αυτό το μείγμα συνεργάτη και εσωκομματικού αντίπαλου χρειάζεται ο Τσίπρας, για να αποσυγκολληθεί από την συλλογική ακινησία της βαλκάνιας ιδεοληψίας των Συριζαίων και να γυρίσει μπροστά τον κομματικό τροχό.
Ο Τσακαλώτος έχει ιδεολογικές εμμονές, αλλά είναι ισχυρό καύσιμο στην κομματική μηχανή: έχει κοσμοπολίτικη αντίληψη για την πολιτική, προσωπικό επίπεδο και δομημένη σκέψη. Γι’ αυτό επικεφαλής όσων στράφηκαν εναντίον του… απειλητικά, ήταν ο προσωπικά ο Παύλος Πολάκης.
