Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ίσως η ήττα της 7ης Ιουλίου να είναι ένα ακόμη δώρο που έκανε η μοίρα της πολιτικής στον Αλέξη Τσίπρα. Όπως έδειξαν οι δυο εμφανίσεις του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, απαλλαγμένος από το άγχος της διακυβέρνησης είναι ξανά ο χαρισματικός πολιτικός που πήρε ένα περιθωριακό κόμμα της Αριστεράς και το πήγε στην κυβέρνηση.
Άνετος και εύστοχος, σοβαρός και καταρτισμένος, οικείος και κατανοητός, αυτοκριτικός και με αυτοπεποίθηση, με χιούμορ και ευθύ λόγο έπνιξε στη σκόνη του τη σκηνοθετημένη παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ούτε ως πρωθυπουργός δεν τραβάει στο δημόσιο χώρο.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμίζει με το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας την πολιτική ζωή σε μια δύσκολη περίοδό της. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που κινείται προς τα κάτω από πλευράς προφίλ, με τον ρηχό λόγο και τις προκάτ εμφανίσεις. Σε μια Βουλή της οποίας η σύνθεση διαρκώς φτωχαίνει από πλευράς πολιτικής ποιότητας των μελών της. Έφυγαν οι Χρυσαυγίτες, αλλά για σκεφθείτε ποιοι κάθονται στα δεξιά έδρανα.
Ο Τσίπρας πάντα ήταν χαρισματικός ακόμη και στο λάθος. Μετά την ήττα του ακόμη και όσοι διαφωνούν μαζί του δεν μπορούν να αρνηθούν την κυριαρχία του στο δημόσιο χώρο, τον δομημένο λόγο του και τη ρέουσα επιχειρηματολογία του.
Από πλευράς προσωπικής πολιτικής συγκρότησης είναι ο καλύτερος. Σε ό,τι αφορά τη διατύπωση της σκέψης του με ελκυστικό τρόπο είναι ασυναγώνιστος.
Καλύτερος και από τον Βενιζέλο που πνίγεται στον βερμπαλισμό του και διαμορφώνει πρώτα τα φραστικά σχήματα και μετά προσπαθεί να τους δώσει περιεχόμενο.
Από εκεί και κάτω το χάος βέβαια. Γιατί τελικά ο Τσίπρας ηττήθηκε στις εκλογές από έναν πολιτικό αντίπαλο εμφανώς κατώτερό του -και ενώ τον είχε κερδίσει σε όλες τις πολιτικές αναμετρήσεις- είναι μια υπόθεση που κανείς δεν μπορεί να εξιχνιάσει: άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου.
Ίσως έπρεπε να ηττηθεί. Η επιστροφή στην αντιπολίτευση μόνο ζημιογόνα δεν αποδεικνύεται για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπολιτευτική κούρα μάλλον τον ωφελεί.
Όπως είδαμε στη Θεσσαλονίκη, του δίνει την ευχέρεια να ξεδιπλώσει το πολιτικό ταλέντο του, να κεφαλαιοποιήσει το έργο του, να μιλήσει χωρίς να απολογείται ως εξουσία, να αναδείξει την ευθυβολία της ρητορικής του.
Φοβίζει ήδη τη νέα κυβέρνηση που εγκατέλειψε τις δήθεν συναινέσεις και το πολιτκό πολιτισμό απέναντί του και επιστρέφει στο μπούλινγκ, με τη συνδρομή των μιντιακών χορηγών της.
Τελικά είναι ερώτημα αν μισούν τον Τσίπρα για την πολιτικη του ή απλώς γιατι υπερέχει.
Όπως και να το κάνουμε στον πρώην Πρωθυπουργό μπορεί να καταλογισθούν πολλά λάθη και αντινομίες. Αλλά είναι το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο στο δημόσιο βίο. Ο πιο άρτιος πολιτικός της Μεταπολίτευσης μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τώρα μπορεί να το αναδεικνύει χωρίς τους καταναγκασμούς της κυβερνητικής διαχείρισης. Δύσκολες ώρες θα περάσει στη νέα Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Υπάρχει μια ορατή διαφορά ανάμεσα στον Τσίπρα που επικράτησε το 2015 και στον Τσίπρα που αρχίζει να εμφανίζεται τώρα, εν όψει τον επομένων εκλογών. Είναι ώριμος, κατασταλαγμένος, με διεθνή κυκλοφορία και γενική αναγνώριση, με εμπειρία γνώση από την διακυβέρνηση, με καλυτέρους συνεργάτες και με ρεαλισμό που δεν είχε την πρώτη φορά.
Το μόνο εμπόδιο είναι να ξεπεράσει τις εσωκομματικές αντιδράσεις για τη μετεξέλιξη του κόμματός του σε κεντρικό πολιτικό φορέα της Δημοκρατικής Παράταξης.
Κατά τα λοιπά εύκολα θα οργανώσει την αντιπολίτευση απέναντι με μια κυβέρνηση που πασπαλίζεται με χρυσόσκονη από τα ΜΜΕ, αλλά περιέχει τις βόμβες που θα την ανατινάξουν: αυτά που επιχειρεί να επιβάλει στη χώρα και οι άνθρωποι με τους οποίους το κάνει δεν θα την πάνε μακριά. Και δεν θα μπορούν να την καλύψουν με τις αγιογραφίες τους οι δημοσιογραφικοί στρατοί που οργανώνει.
Ο Τσίπρας έδειξε στη Θεσσαλονίκη ότι βρίσκεται σε αφετηρία απείρως καλύτερη από το 2012 που πήρε το δρόμο προς την κορυφή. Αυτό ενδεχομένως σημαίνει ότι οι αντίπαλοί του θα πυκνώσουν τα αθέμιτα μέσα με τα οποία προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι το φόρτε τους άλλωστε…
Αλλά η δημοκρατική πολιτική είναι σαν το νερό: θα βρει τρόπο να περάσει. Το είδαμε την περίοδο 1990-93 με τον γέροντα και ασθενούντα Ανδρέα Παπανδρέου, απέναντι σε ένα άλλον Μητσοτάκη, που πήρε την πρωθυπουργία με το «βρόμικο 89».
Πόσο μάλλον τώρα με τον 45άρη Τσίπρα απέναντι σε ένα πολιτικό μέγεθος πολύ μικρότερο και μια κυβέρνηση που λειτουργεί σαν εμπόρευμα: υπάρχει μόνο μέσα από την διαφήμισή της…
