Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Χωρίς να διασταυρώνουν καν τα ξίφη τους, αυτές τις μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης νίκησε τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο: στο κάπνισμα!
Ο Πρωθυπουργός έβγαλε μπροστά τον καθηγητή Παναγιώτη Μπεχράκη και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την Παύλο Πολάκη. Το σκορ αποκαλυπτικό υπέρ του πρώτου.
Ο Μπεχράκης εξηγούσε με επιστημονικά επιχειρήματα γιατί πρέπει να απαγορευθεί το κάπνισμα όχι μόνο στους κλειστούς, αλλά και στους ανοιχτούς χώρους, από μια Πολιτεία που σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών της.
Ο Πολάκης πήγε στο καφενεία της Βουλής και άναψε την τσιγαρούκλα του. Αν του έλεγε κανείς τίποτε, ίσως θα απαντούσε στο στυλ που απάντησε στον Ευρωπαίο επίτροπο που σχολίασε απλώς μια φωτογραφία του με το τσιγάρο στο χέρι: «Άντε πάγαινε ρε, που θα μου πεις εσύ πότε θα κόψω το τσιγάρο».
Σιγά που δεν θα κάπνιζε, ειδικά τώρα που είναι και θύμα …πολιτικής δίωξης.
Ο Βελόπουλος πάντως είναι μαζί του: και ποιος είναι ο Μητσοτάκης που θα μας απαγορεύσει το κάπνισμα; Όποιος έχει πρόβλημα, να πάρει μια από τις αλοιφές made by Ιησούς Χριστός που πουλάει ο ίδιος -κάνοντας ταυτόχρονα και πολιτική καριέρα α λα Αδωνι- να του περάσει.
Για να σοβαρευτούμε και να ξετυλίξουμε το κουβάρι που ονομάζεται Παύλος Πολάκης, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα προσωπικά χαρακτηριστικά:
Άνδρας από τα Σφακιά, που τον έβγαζε και δήμαρχο μονοκούκι, μπήκε από νωρίς στην ΚΝΕ, την έκανε, αλά Κοτζιά το 1989 όταν ο Φλωράκης οδήγησε το κόμμα στη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη, έβγαλε στο άχτι του στο ΝΑΡ και τελικά βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, πρώτος βουλευτής στα Χανιά και αναπληρωτής υπουργός του Τσίπρα στο υπουργείο Υγείας-, ιατρός κατ’ επάγγελμα γαρ.
Ο Πολάκης είναι μαχητικός τύπος, αψύς, ακέραιο πρόσωπο και έντιμος πολιτικός. Αλλά δεν μπορούσε να είναι υπουργός. Με το δάκτυλο στο πληκτρολόγιο όλη μέρα σχολίαζε τους πάντες και τα πάντα με ιδιαίτερο μένος -που το άξιζαν στις περισσότερες περιπτώσεις- για θέματα- επί των οποίων είχε δίκιο στις περισσότερες περιπτώσεις.
Παρόλα αυτά δεν ήταν κατάλληλος για μια θέση στο οβάλ τραπέζι του του Υπουργικού Συμβουλίου. Γιατί η διακυβέρνηση απαιτεί κάποιους κώδικες συμπεριφοράς, χρειάζεται μέτρο και ευπρέπεια- θεμελιώδεις αρχές της Αριστεράς, που δεν υιοθέτησε ποτέ μαγκίτες και ανάγωγους. Και ο Πολάκης είναι ανάγωγος, είτε αναφέρεται στον Στουρνάρα και τον Άδωνι, είτε σε ράθυμους δικαστικούς και διατεταγμένους δημοσιογράφους.
Στην ούγια είναι και αφελής, αν κριθεί κανείς πόσο εύκολα ο Μητσοτάκης τον χρησιμοποιείς για τις επιδιώξεις του στην περίπτωση Κυμπουρόπουλου. Ή πόσο αποδοτικά τον αξιοποίησε η ΝΔ
Τώρα που δεν είναι πλέον υπουργός κρίνεται μόνο από τους πολίτες που τον επανεξέλεξαν, έναντι του ευπρεπούς Γιώργου Σταθάκη. Αλλά αυτό δεν τον καθιστά ασύδοτο, ειδικά όταν πρόκειται να κριθεί η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Παράταξη- αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας -από τη συμπεριφορά του.
Αυτή η συμπεριφορά στην περίπτωση της άρσης της ασυλίας του υπήρξε ακατανόητη -υποβοηθούντος και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Δημ. Τζανακόπουλου- και απέληξε στην καθ’ υπερβολή αποχώρηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ευτυχώς αποτράπηκε και η παρουσία του Τσίπρα στη Βουλή.
Για έναν περίεργο λόγο ο Πολάκης, παραβιάζοντας την άτυπη αρχή του ΣΥΡΙΖΑ να αίρονται οι ασυλίες των βουλευτών και να αντιμετωπίζονται όπως οι πολίτες από τη Δικαιοσύνη, ήθελε να μην κριθεί από τον φυσικό δικαστή του, αλλά να συσταθεί Προανακριτική Επιτροπή, επικαλούμενος μια νομοθεσία που ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται από χρόνια να καταργήσει.
Δηλαδή ήθελε να κριθεί από τους… πολιτικούς αντιπάλους του, και την κυβερνητική πλειοψηφία. Και επειδή δεν το κατάφερε αυτοανακηρύχθηκε σε διωκόμενο πολιτικώς, με μια ομιλία στην οποία είχε απολύτως δίκιο σε όσα ανάφερε για τις ρεμούλες στο ΚΕΛΠΝΟ- αλλά ήταν εκτός θέματος.
Δεν τον διώκει κανείς για πολιτικούς λόγους. Ο Στουρνάρας τον μήνυσε ισχυριζόμενος ότι τον μαγνητοφωνούσε -σε μια ανάρμοστη επικοινωνία που είχε μαζί του- και ένας Πουλής της ΝΔ που διώκεται για το ΚΕΛΠΝΟ τον πάει στο δικαστήριο ως συκοφαντηθείς.
Το λογικό θα ήταν να ζητήσει ο ίδιος άρση της ασυλίας του και να πάει κανονικά στο δικαστήριο όπου, εφόσον έχει τα επιχειρήματα που λέει, να τους κάνει τ’ αλατιού και να απαλλαγεί. Πού κολλάει η προανακριτική; Πού κολλάει ότι μετέτρεψε την υπόθεσή του σε χαμένη αντιπολιτευτική μάχη για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Κολλάει στην επιμονή του πρώην υπουργού να προβάλει τον εαυτό του πέραν του καταγγέλλοντος και ως φορέα απονομής Δικαιοσύνης για όσα καταγγέλλει.
Προφανώς είναι θέμα χαρακτήρα, που όσο οδηγεί σε αντισυμβατικές συμπεριφορές τόσο τον κάνει δημοφιλή σε ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ κατά το «Πέστα Μένιο» στο παλαιό ΠΑΣΟΚ και το «Πέστα Άδωνι» τη σύγχρονη Ν.Δ.
Δικαίωμά του. Αλλά εν προκειμένω η άσκηση αυτού του δικαιώματος συμπαρέσυρε την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια σκιαμαχία χωρίς περιεχόμενο και στην καταχρηστική αποχώρηση από τη Βουλή, ως πράξη αγωνιστικής συμπαράστασης, που εορτάσθηκε με ντουμάνιασμα μέσα στη Βουλή.
Κοντολογίς ο Παύλος Πολάκης είναι ένας βαρύς άνδρας από τα Σφακιά κι ένας αψίκορος πολιτικός, που συμπαρασύρει το κόμμα του σε περιθωριακές συμπεριφορές και προς τα κατά. Το δείχνει και η «αντιπαράθεση» με τον Μπεχράκη, που αναφέρεται στην αρχή.
Από αυτή την άποψη με βάση τον σχεδιασμό του Αλέξη Τσίπρα για το κόμμα του εφεξής, ο πρώην υπουργός του και προσωπικός φίλος του είναι βαρίδι.
