Του Αλέκου Ευγενικού
Για τον Ντιέγκο Μαραντόνα λέγονται και γράφονται, θα λεχθούν και θα γραφτούν περισσότερα, καθώς είναι αυτονόητα ανέφικτο να περιγράψεις και να συμπυκνώσεις την προσωπικότητα, τη διαδρομή και το ταλέντο του.
Θα άξιζε ωστόσο να σταθεί κανείς στην παράμετρο του βιωματικού πένθους που συνοδεύει την απώλειά του, παραπέμποντας στην απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου. Το πένθος που διαπερνάει την πόρτα του σπιτιού μας, και στρογγυλοκάθεται στην καρδιά μας.
Ο τεράστιος Ντιέγκο ήταν εμβληματικός στις ατέλειές του. Έκανε λάθη και είχε πάθη, όπως όλοι. Έτσι, η ταύτιση όλων μαζί του είναι περίπου αυθόρμητη και αυτονόητη. Ειδικά των μη προνομιούχων, των περιφρονημένων, εκείνων για τα ψυχικά τραύματα των οποίων υπήρξε ένας ισόβιος “θεραπευτής”.
Φυσικά, ατίθασος…
