Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Μας έχω ικανούς, αντί να γιορτάσουμε όπως πρέπει και αξίζει τα 200 χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, να βρούμε μία ακόμη αφορμή για να διχαστούμε. Να αρχίσουμε να βριζόμαστε στα social media για το αν ο αγώνας είχε ταξικά στοιχεία ή όχι, για τον ρόλο της Εκκλησίας, και όλα τα υπόλοιπα.
Είμαστε, δυστυχώς, πολύ επιρρεπείς στον διχασμό. Το αποδείξαμε ακόμη και μέσα στα χρόνια της Επανάστασης. Υπήρξαν στιγμές που, ενώ παίζονταν όλα, κυριολεκτικά, εμείς βγάζαμε μόνοι μας τα μάτια μας. Σήμερα δεν έχουμε φαινομενικά τίποτα να χάσουμε από ένα ακόμη διχαστικό επεισόδιο. Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Οι συνθήκες ευνοούν έναν εμφύλιο για το 1821. Ο δημόσιος διάλογος είναι αφόρητα τοξικός, με τις ακραίες φωνές να κυριαρχούν και να δίνουν τον τόνο. Η κρίση και οι δημαγωγοί που την εκμεταλλεύθηκαν έχουν ανοίξει βαθιές ρωγμές στην ελληνική κοινωνία, που δεν λένε να κλείσουν. Οι «φωνακλάδες» έχουν πάρει θέση για το επικείμενο ματς.
Το ζητούμενο, όμως, είναι μια γερή δόση αυτογνωσίας χωρίς ύβρεις ή φαντασιακούς μύθους. Το αντέχουμε; Ενα τεράστιο ποσοστό του ελληνικού λαού, και ιδιαίτερα της νεολαίας, δεν έχει ιδέα τι ακριβώς συνέβη στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Ξέρει τον Κολοκοτρώνη και τον Κανάρη και τίποτα παραπάνω.
Εχουμε, όμως, ανάγκη και από μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των τελευταίων ετών. Από μια στιγμή ανάτασης, όπου θα σκεφθούμε συλλογικά τη διαδρομή που έχουμε καλύψει και το πού θέλουμε να πάμε. Χάσαμε τους στόχους, τις φιλοδοξίες, τον υγιή εγωισμό και την αυτοπεποίθησή μας ως έθνος.
Μετά, έχουμε μία ακόμη υποχρέωση: να φέρουμε πιο κοντά τον ελληνισμό της διασποράς. Το 1821 «μιλάει» ακόμη σε αυτούς, όπως ενδεχομένως και στα φιλελληνικά στοιχεία παντού.
Αυτή η υπόθεση είναι πολύ μεγαλύτερη από πρόσωπα και κυβερνήσεις. Μας αφορά όλους και πρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά. Αλλά πάνω και πριν απ’ όλα να αποφύγουμε τον διχασμό που έθεσε σε κίνδυνο την ίδια μας την ανεξαρτησία και που τώρα μπορεί εύκολα να μετατρέψει έναν σημαντικό εορτασμό σε μία ακόμη μίζερη εμπειρία. Δεν είναι αυτό που έχουμε ανάγκη.
