Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 1η Αυγούστου 2020
Με αφετηρία την απόφαση της κυβέρνησης να χορηγήσει εφάπαξ στους συνταξιούχους τα αναδρομικά που δικαιωματικά τους ανήκουν, επανήλθαν στο προσκήνιο μνήμες μιας άβολης και δύσκολης περιόδου.
Τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, με την κοινωνική φτωχοποίηση και την ακραία υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου και της αγοραστικής δυναμικής των Ελλήνων, οι συνταξιούχοι διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στην αυτονόητη επιδίωξη κάθε οικογένειας να σταθεί όρθια. Να αντέξει. Να περάσει απέναντι με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Οι απόμαχοι του εργατικού βίου, σήκωσαν το βάρος της στήριξης των γενεών που οι ίδιοι δημιούργησαν. Παιδιών και εγγονιών. Η αδικία της συγκυρίας τους στέρησε το δικαίωμα που είχαν κερδίσει μετά από δεκαετίες σκληρού εργασιακού βίου, να ξαποστάσουν και να χαρούν μερικές στιγμές με όσα οι ίδιοι δημιούργησαν.
Τα Μνημόνια δεν επέτρεψαν τέτοιες πολυτέλειες. Τους ανάγκασαν να αναλάβουν εκ νέου πρωταγωνιστικό ή, σε κάθε περίπτωση, ενεργό ρόλο, για να σταθούν όρθιοι οι νεώτεροι. Εκείνοι που βρέθηκαν σε μεγαλύτερη ανάγκη, και χρειάζονταν μια «δεύτερη ευκαιρία», ώστε να μην πάει χαμένο το μέλλον που έφευγε από τα χέρια τους, λόγω της μνημονιακής καταστροφής.
Σε όλους αυτούς, που είναι ακόμη μαζί μας ή «έφυγαν», οφείλουμε ένα μεγάλο και διαρκές «ευχαριστώ». Σεβασμό. Αναγνώριση. Ταπείνωση. Το πολιτικό σύστημα αλλά και τα ΜΜΕ, έχουν χρέος να μην αποτελέσουν την παραφωνία στην παραπάνω ηθική υποχρέωση.
Για να δείξουμε, έστω για μια στιγμή, έστω συγκυριακά, ότι μετά από όσα δύσκολα περάσαμε, μπορούμε ακόμη να παρουσιάσουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Αντί για τη… χειρότερη.
