Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019
Η Ιστορία έχει τον τρόπο της να μας θυμίζει ότι, η διαρκής αμφισβήτηση και ανάκληση της πεπατημένης, του αυτονόητου, της φυσικής ροής των δεδομένων, αποτελεί την ασφαλέστερη οδό για να ανακαλύψουμε… όσα πραγματικά θέλει να μας πει, αλλά διστάζει.
Ένα τόσο ηχηρό οξύμωρο, υπήρξε ο Ρίτσαρντ Νίξον. Γεννημένος πολιτικός, πιθανότατα και γεννημένος νικητής, αν σκεφτεί κανείς ότι έμαθε να κερδίζει, μέσα από τις ήττες του.
Έχασε την Προεδρία των ΗΠΑ από τον Κένεντι, στην πιο οριακή μάχη της πολιτικής Ιστορίας της Αμερικής, προ 2000 και της μάχης Μπους-Γκορ, επέστρεψε, όταν δεν το περίμενε κανείς, και τελικά έφυγε ατιμασμένος από τον Λευκό Οίκο, λόγω του σκανδάλου Watergate.
Ο Νίξον λοιπόν, ήταν ο πρώτος που διατύπωσε την πιο αυταπόδεικτη θεωρία της πολιτικής επικοινωνίας, για το πώς κερδίζονται οι εκλογές, πριν τουλάχιστον από την εποχή Κλίντον, τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης και τη στρατηγική του μεσαίου χώρου.
Μίλησε για τη «σιωπηλή πλειοψηφία». Για τη… διακριτική συμπεριφορά κοινωνικών ρευμάτων και ομάδων, που δεν εκδηλώνεται σε χρόνο ο οποίος να επιτρέπει την έγκαιρη καταγραφή και κατανόησή της.
Παραφράζοντας την ιστορική «ανακάλυψη» Νίξον, μπορούμε να διαγνώσουμε ότι, στη χώρα μας, οδεύουμε προς τις πιο «σιωπηλές» εκλογές της Μεταπολίτευσης.
Στον επίλογο μιας δεκαετίας (σχεδόν) εθνικής καταστροφής και κοινωνικής φτωχοποίησης λόγω των Μνημονίων, οι, έτσι κι αλλιώς, ατροφικές ως προς τη δυνατότητά τους να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία, δημοσκοπήσεις, επιβεβαιώνουν ότι, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας παραμένει σιωπηλό.
Εκφράζεται, και μάλιστα με ένταση και πάθος, ένα μόλις μέρος της κοινωνίας, που έχει αγανακτήσει με τη διακυβέρνηση Τσίπρα, και βιάζεται να ξεφορτωθεί τον σημερινό Πρωθυπουργό, τιμωρώντας τον για τα αποτελέσματα της πολιτικής του.
Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, ένα εξίσου μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν εκδηλώνεται. Ούτε στις δημοσκοπήσεις, ούτε και σε κοινωνικές συναναστροφές και συζητήσεις.
Πολίτες που παραμένουν σιωπηλοί. Παρακολουθούν με αποστροφή τους εισοδηματίες του εθνικού διχασμού, να εγκαθιδρύουν συνθήκες μίσους και διαρκούς «Εμφυλίου» στον δημόσιο βίο, μελαγχολούν για το κατάντημα του πολιτικού συστήματος με τις περιφερόμενες «τσιρίδες υστερίας», δεν πείθονται από τις ξεθωριασμένες ρητορικές των κομμάτων, για το πώς θα καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω μας την κρίση. Και να σταθούμε με αυτοπεποίθηση στα πόδια μας.
Η εκλογική συμπεριφορά αυτής της «σιωπηλής κοινωνίας», θα κρίνει εκ των πραγμάτων το αποτέλεσμα των εκλογών. Που, λόγω της απλής αναλογικής η οποία θα ισχύσει στις αμέσως επόμενες, δυνητικά θα λειτουργήσουν ως το… πρώτο ημίχρονο της εναρκτήριας αναμέτρησης για την επόμενη Ελλάδα.
Όσοι κατανοήσουν την παραπάνω πραγματικότητα, αντί να χαμογελούν αυτάρεσκα στον καθρέφτη της αδικαιολόγητης αυτο-αποθέωσής τους, θα διαμορφώσουν εγκαίρως το πλαίσιο για να επιβιώσουν.
Για να υπερβούν τη συγκυρία. Και να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία και το έθνος, με όρους προοπτικής μέλλοντος. Όχι εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα του παρελθόντος. Ή… του μυαλού τους.
