Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Η ελπίδα υπήρξε διαχρονικά η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας. Πήγαινε μπροστά τον τροχό της Ιστορίας, επειδή είναι μάλλον αυθόρμητη, και ανίκητη, η ενδόμυχη προσδοκία του καθενός, ότι τα πράγματα στη ζωή του θα βελτιωθούν. Και ακόμη και όταν η ελπίδα διαψεύδεται, έχει κερδίσει ζωτικό χώρο στην πρόοδο απέναντι στο τέλμα και την παραίτηση.
Σε αυτό το μονοπάτι βρίσκεται το Εργατικό Κόμμα, στις πρώτες ώρες μετά την εκλογή του Κιρ Στάρμερ στην ηγεσία του. Ο διάδοχος του Τζέρεμι Κόρμπιν δεν είναι όσο φωτογενής, χαρισματικός και καινοτόμος θα περίμενε κάποιος, ώστε να λειτουργήσει ως επαρκές αντίβαρο στην πολιτική ηγεμονία του Μπόρις Τζόνσον.
Προσφέρει ωστόσο σιγουριά. Την ασφάλεια ότι, υπό τη δική του ηγεσία, το δεύτερο πιο ιστορικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας θα ξαναβρεί μια αξιοπρεπή περπατησιά στο πολιτικό σκηνικό. Θα ξαναπιάσει το νήμα με την κοινωνία, τις ανάγκες και τις καινούριες προτεραιότητές της.
Ο Κιρ Στάρμερ έχει δρόμο μπροστά του, για να γεφυρώσει τις εσωτερικές έριδες στους Εργατικούς και να διαμορφώσει ένα αξιόπιστο εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά του ωστόσο είναι οι… μεγάλες προσδοκίες που συνοδεύουν την εκλογή του. Επειδή… απάλλαξε το Εργατικό Κόμμα από τον Τζέρεμι Κόρμπιν.
