Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018
Η χώρα που… τσακώνεται με τον εαυτό της, βρήκε στη συζήτηση για τη διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος, μια νεώτερη ευκαιρία για να χτίσει αντιπάλους. Σχήματα μάχης, που συνεπάγονται χαρακώματα, αντίπαλες παρατάξεις, «αιχμαλώτους» και… θύματα.
Προσπαθεί η κυβέρνηση να εργαλειοποιήσει την Αναθεώρηση; Φυσικά. Αυτό άλλωστε κάνει κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εποχή. Έχει βέβαια αξία και σημειολογία, η μεθοδολογία, το… τακτ και η φόρτιση της συγκυρίας, η ουσία ωστόσο δεν αλλάζει.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι, το βασικό εθνικό πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό. Θεσμικό, καλύτερα. Αν δεν διαμορφώσουμε εγκαίρως και υπερβατικά, έναν καινούριο συνταγματικό χάρτη, κάθε προσπάθεια μελλοντικής κυβέρνησης να διορθώσει τις στρεβλώσεις, θα έχει όρια και ατελή αποτελεσματικότητα.
Για να αλλάξουμε το μέλλον, πρέπει να αλλάξουμε το Σύνταγμα. Και πέρα από ιδεοληψίες, συμπλέγματα, εμμονές και… εξυπηρέτηση συμφερόντων, που ως παράμετροι πιθανότατα κυριαρχούν στις στρατηγικές των κομμάτων, ας καταλήξουμε σε ένα μίνιμουμ συνεννόησης, για αλλάγες που θα επιδρούσαν θεαματικά στο repositioning της χώρας για το μέλλον.
Για παράδειγμα, φυσικά και πρέπει να τερματιστεί η πρωθυπουργοκεντρική Δημοκρατία, που καθιερώθηκε μετά την Αναθεώρηση του 1985, και οδήγησε στο να έχουν την πραγματική και μόνη ισχύ στα χέρια τους, οι εκάστοτε ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου. Και οι… παρατρεχάμενοί τους. Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό λοιπόν. Απευθείας και με αυξημένες αρμοδιότητες. Ακόμη κι αν φλερτάρουμε με τη διαρχία, στα όρια της Προεδρικής Δημοκρατίας.
Παρέμβαση δεύτερη: Συνταγματική υποχρέωση ολοκλήρωσης της τετραετίας. Καλά να είμαστε… πόλεμος δεν θα γίνει ποτέ, επομένως δεν υπάρχουν πραγματικές έκτακτες ανάγκες για πρόωρες εκλογές. Αν το πολιτικό σύστημα γνώριζε ότι θα συμπλήρωνε έναν κύκλο τετραετίας, η κυβέρνηση θα έκανε τη δουλειά της σωστά. Το ίδιο και η αντιπολίτευση. Σωστά. Αντί να ξεκινάει η συζήτηση για τις προσεχείς εκλογές, από την… επομένη κιόλας των προηγούμενων.
Παρέμβαση τρίτη: Καθιέρωση δυο θητειών για κάθε δημόσιο αξίωμα. Μέσω εκλογών φυσικά, και όχι με διορισμούς εξωθεσμικών παραγόντων, από… εξωθεσμικά κέντρα. Δυο θητείες είνα αρκετές για να παράξει κάποιος έργο, ακόμη κι αν στην αρχή… μαθαίνει στο κεφάλι μας.
Παρέμβαση τέταρτη: Μονοεδρικές περιφέρειες σε όλη τη χώρα. Ώστε, σχεδόν κάθε (μεγάλη) γειτονιά να έχει τον βουλευτή της. Έτσι, ο βουλευτής θα αναγκάζεται να ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, της οποίας την ψήφο διεκδικεί. Αντί να εξαντλεί τη χρησιμότητά του, στο να προσφέρει… στιγμές διασκέδασης με τη θλιβερή παρουσία του στα social media, κάτι που κατά πλειοψηφία συμβαίνει με το σημερινό πολιτικό σύστημα.
Παρέμβαση πέμπτη: Απαγόρευση συσσώρευσης στα ΜΜΕ. Να μην έχει ένας «νταβατζής», για να θυμηθούμε την ιστορική διαπίστωση του Κώστα Καραμανλή, όσα ΜΜΕ του χρειάζονται για να… κάνει τις δουλειές του, και να «πληρώνει» την αυτοπροστασία του.
Φυσικά, για να συμβούν όλα τα παραπάνω, απαιτείται ένα εμπνευσμένο πολιτικό σύστημα και ένας γενναίος λαός.
Η Ελλάδα της κρίσης, δεν έχει… τίποτα από αυτά.
