Του Μανώλη Κομνηνού
Τη Λιάνα Κανέλλη δεν την αντιμετωπίζεις εύκολα. Μπορείς να της καταλογίσεις πολλά, και μέσα στο πάθος της να υπερασπιστεί τις ιδεολογικές αρχές τις οποίες πρεσβεύει, να επιλέγει η ίδια την περιχαράκωση από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το μεγαλύτερο, που δεν συμφωνεί με το ΚΚΕ, είναι ωστόσο εξαιρετικά δύσκολο να την αντιμετωπίσεις ρητορικά. Πολύ περισσότερο να τη στριμώξεις.
Η παρουσία της στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, το πρωί της Πέμπτης, ήταν θυελλώδης. Απαντώντας για όλα, απέναντι σε όλους, και θέτοντας “άβολες αλήθειες” για την πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία, και δεν βρίσκει χώρο έκφρασης στη μονοθεματική ειδησεογραφία των καναλιών, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν μεταβληθεί σε… εντατικές κορονοϊού, και μάλιστα με ρητορική τρόμου, με αναπόφευκτη συνέπεια την καθίζησή τους σε επίπεδο τηλεθέασης, καθώς οι πολίτες… κλείνουν την τηλεόραση.
Η παρουσία της μάλιστα θυμίζει μια εποχή κατά την οποία η δημοσιογραφία είχε αρχές και αξίες. Αξιοπιστία και πλουραλισμό. Και κατά συνέπεια παρέμβαση στην ελληνική κοινωνία. Το ακριβώς αντίθετο από τη σημερινή εικόνα, ειδικά της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, με ρητορική… χούλιγκαν και προσβολή της κοινής λογικής των πολιτών.
