Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Βράδυ Κυριακής, πριν από 9 χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου του 2009, το πιο ταλαντούχο πολιτικό προϊόν της Κεντροδεξιάς, μετά τον Κώστα Καραμανλή, έχανε το ραντεβού του με την Ιστορία. Το… ραντεβού της, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.
Η πολιτικός που έγινε γνωστή με το μικρό όνομά της, η κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έχανε τη μάχη για την ηγεσία της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, από τον πολιτικό που… στα νιάτα του, είχε πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της παράταξης αυτής από την εξουσία. Και, εκτός από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, είχε έρθει σε σύγκρουση και με τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου του 2009, η Ντόρα Μπακογιάννη έχανε, μέσα από τα χέρια της, την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, από τον Αντώνη Σαμαρά. Τον επί σχεδόν 15 χρόνια “απόκληρο”. Σχεδόν… ανήκουστο, θα έλεγε κανείς.
Και όμως, συνέβη. Η Κεντροδεξιά, μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από την ηγεσία της, δεν επέλεξε να παραμείνει προσανατολισμένη στο Κέντρο. Έστριψε… δεξιά, με τα γνωστά αποτελέσματα, συρρίκνωσης της κοινωνικής βάσης της, αποστασιοποίησης των μετριοπαθών ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου, και γιγάντωσης των άκρων του λαϊκισμού. Εντός της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας, στην ακροδεξιά, αλλά και στην λαϊκιστική Αριστερά, όπως αυτή εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες του.
Πώς τα… κατάφερε έτσι η Ντόρα, θα αναρωτιόταν κανείς, και όχι άδικα. Εντάξει, ο Αντώνης Σαμαράς ήταν πάντα ένα αυθεντικό ταλέντο πολιτικής στρατηγικής, και εξαιρετικά ικανός στο να… ωθεί και τους άλλους να λειτουργήσουν όπως ήθελε εκείνος. Εντάξει, ένα μεγάλο μέρος των καραμανλικών ψήφισαν “αντι-μητσοτακικά”. Εντάξει, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πρότεινε και επέβαλε την εκλογή από τη βάση, και όχι από το Συνέδριο, το οποίο ήλεγχε η Ντόρα Μπακογιάννη σχεδόν κατά 70%. Εντάξει, σε εκείνες τις εσωκομματικές κάλπες, όπως και στις πρόσφατες του 2015-2016, προσήλθαν για να ψηφίσουν και να επηρεάσουν καθοριστικά την εκλογή ηγεσίας, όχι απλά “περαστικοί”, όπως τους είχε εύστοχα αποκαλέσει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αλλά… εχθροί.
Είπαμε όμως… Όσες δικαιολογίες και αν σκεφτεί κανείς, ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα είναι επιεικής στην κρίση του. Την εσωκομματική εκλογή του 2009 στη Νέα Δημοκρατία, δεν την κέρδισε (πρωτίστως) ο Αντώνης Σαμαράς. Την έχασε η Ντόρα Μπακογιάννη. Με ένα ντόμινο αστοχιών, λαθών, στρεβλωτικής προσέγγισης των δεδομένων, δυστοκίας προσαρμογής στα καινούρια δεδομένα.
Κι όμως, ήταν τόσο απλό… Αν η Ντόρα Μπακογιάννη, αντί να συμμετάσχει σε μια διαδικασία που “φώναζε” από χιλιόμετρα ότι ήταν προβληματική (μεταξύ άλλων “έπεσε” μυστηριωδώς για αρκετές ώρες το σύστημα καταγραφής της ψηφοφορίας, το πρωί εκείνης της Κυριακής) επέλεγε… ευγενικά να αποστασιοποιηθεί, εξηγώντας ότι δεν θα έθετε υποψηφιότητα, αλλά θα στήριζε φυσικά με όλες τις δυνάμεις την τον επόμενο αρχηγό, τα πράγματα θα… σοβάρευαν.
Αλλά δεν το έκανε. Και η Ιστορία γράφτηκε διαφορετικά…
