Του Νίκου Φυλάγγελου
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν αποδείξει σε πλείστες περιπτώσεις στο παρελθόν, ότι κατανοούν τη βαθύτερη ουσία του ρόλου τους ως επικεφαλής των δυο μεγαλύτερων πολιτικών παρατάξεων του τόπου: Να ενώνουν τους Έλληνες. Ή τουλάχιστον να μην διευκολύνουν τον εθνικό διχασμό.
Ο Πρωθυπουργός υπήρξε διαχρονικά πολιτικός της μετριοπάθειας και της σύνεσης. Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αντίθετα, πάτησε πάνω στο ρεύμα του λαϊκισμού στο παρελθόν, για να οικοδομήσει την πολιτική ηγεμονία του, και ήταν μέλος της μοιραίας για τον τόπο ηγεσίας της εποχής των Μνημονίων, από το 2012 μέχρι το 2019.
Σήμερα ωστόσο, ο ηττημένος Τσίπρας δείχνει να προσαρμόζεται και εκείνος στην ανάγκη της σύνεσης. Θέλει φυσικά δουλειά, και δύσκολα θα καταφέρει να συγκρατήσει βουλευτές και στελέχη που… δεν το βάζουν κάτω, στο φλερτ με τον λαϊκισμό και την ανατροφοδότηση του εθνικού διχασμού.
Δυστυχώς για το ιστορικό dna της Κεντροδεξιάς, αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης με βουλετές και στελέχη που σουλατσάρουν στα τηλεοπτικά παράθυρα ως “κήρυκες” του εθνικού διχασμού. Αδιαφορώντας για τη μόνιμη ζημιά που προκαλούν στον τόπο.
Τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν, θα πρέπει να κάνουν το γενναίο βήμα και να μας απαλλάξουν από αυτά τα… παρατράγουδα, που συμπεριφέρονται σαν… βαριά κρούσματα κορονοϊού. Αρχικά από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Και στη συνέχεια από τα ψηφοδέλτια των εκλογών.
