Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Εισαγωγική θέση: Εάν όντως έχουν αξιοποιηθεί μυστικά κονδύλια, χρήματα που προέρχονται από το υστέρημα του ελληνικού λαού, για τις δημόσιες προσωπικές σχέσεις οιουδήποτε υπουργού, είτε αυτός είναι ο Αμυνας είτε ο Εξωτερικών, τότε, ναι, ας αξιοποιηθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση ο καβγάς Καμμένου – Κοτζιά για να μάθει ο ελληνικός λαός τις πομπές του ΣΥΡΙΖΑ.
Επικοινωνιακές εκστρατείες στις πλάτες των πολιτών που πλήρωσαν το «μάρμαρο» της λιτότητας δεν νοούνται. Είναι απαράδεκτες, αν έγιναν. Εάν όμως -έρχομαι στη βασική θέση μου τώρα- δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά για ξεκαθάρισμα λογαριασμών πολιτικών ανδρών, για την έκβαση του οποίου χρησιμοποιούνται και τα μυστικά κονδύλια ως επιχείρημα, αυτό ως γεγονός είναι απαράδεκτο.
Ξεκινώ από τα αυτονόητα: Κοιτάμε δίπλα μας τι συμβαίνει; Τα μυστικά κονδύλια των εχθρών μας κοντεύουν να γίνουν φανερά. Η Τουρκία χρηματοδοτεί με 100.000.000 ευρώ το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής. Το μαύρο χρήμα ρέει άφθονο στους κόλπους της μειονότητας της Θράκης. Ρέει επίσης και σε όλα τα Βαλκάνια: Θρησκευτικοί λειτουργοί, πολιτικά πρόσωπα, ΜΜΕ, δικαστές (όχι στην Ελλάδα), δάσκαλοι, αναλυτές, απλοί πολίτες, μουσουλμάνοι, ίσως και χριστιανοί, κάθε καρυδιάς καρύδι, σιτίζονται από τον κορβανά των μυστικών κονδυλίων του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών για να κάνει αυτή η χώρα την πολιτική της σε ξένο έδαφος – στο δικό μας.
Στην Αλβανία, η γείτων πριν από λίγα χρόνια επηρέασε με τον «τρόπο» της την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για την ΑΟΖ – εναντίον μας, φυσικά. Ερωτώ: Παρά την κατάσταση εμφυλίου στην οποία ευρίσκεται η Τουρκία, είδε ποτέ κανείς να κρεμούν στα μανταλάκια υπουργούς για τα μυστικά κονδύλια; Ακουσε υπουργούς του Ερντογάν να στρέφονται κατά υπουργών; Αντιπολιτεύσεις κατά κυβερνήσεων;
Ερχομαι στα ημέτερα και θέτω -μόνο υποθετικά- ορισμένα ερωτήματα: Εάν ο υπουργός Εξωτερικών επέδειξε ιδιαίτερο «ενδιαφέρον» για τη συμπεριφορά δικαστών που δίκασαν στο κράτος της… Σουαζιλάνδης υπόθεση προσβολής ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων εθνικής ελληνικής μειονότητας και αν, μετά το «ενδιαφέρον» του υπουργού για τον δικαστή -υποθετικά μιλάμε-, εξεδόθη απόφαση υπέρ της ελληνικής μειονότητας εκεί, στα βάθη της Αφρικής, εμείς τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό; Εξεταστική επιτροπή;
Εάν υπουργός θέλησε, για τις ανάγκες διαπραγματεύσεως εθνικού θέματος, να συγγραφεί σε χρόνο μηδέν ειδική μελέτη με τον καταγεγραμμένο αλυτρωτισμό στα βιβλία κάποιας χώρας των Βαλκανίων και αυτή η μελέτη (πάλι υποθέσεις κάνω) εγράφη τάχιστα από κάποια σπουδαία εθνική εταιρία, ΝΠΙΔ, τι πρέπει άραγε να κάνει ο υπουργός; Να την πληρώσει μέσω του… κώδικα δημοσίου λογιστικού;
Εάν πάλι ένας παπάς -όποιας βαθμίδας και αν είναι αυτός, από απλός ιερέας μέχρι Πατριάρχης- δίνει μάχη σε εχθρική χώρα στο εξωτερικό για να κρατήσει τη σημαία και τον Σταυρό όρθιους, πώς μπορεί να τον βοηθήσει η Ελλάς; Θα πάει να καταθέσει χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό του;
Εάν, τέλος, ο εχθρός έχει διεισδύσει στην επικράτειά μας μεταμφιεσμένος σε «μουφτή», «δάσκαλο ξένων γλωσσών», «αρχαιολόγο», «δημοσιογράφο-ρεπόρτερ», πώς θα μάθει το κράτος για τη δράση του, πέραν των κλασικών μεθόδων;
Οι απαντήσεις είναι γνωστές! Κάποιον τρόπο πρέπει να βρει ένα κράτος για να αμυνθεί. Και εμείς, άραγε, επειδή πάμε σε εκλογές, τι πρέπει να απαιτήσουμε; Να καούν ξερά και χλωρά μαζί; Να κρεμαστεί η χώρα στα μανταλάκια, επειδή δύο ελαφρόμυαλοι και επιπόλαιοι υπουργοί κάνουν σαν μικρά παιδιά; Οποιος επιθυμεί να κάνει ζημιά στην πατρίδα να σηκώσει το χέρι.
