Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Οταν ο Αλέξης Τσίπρας συνάντησε τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο τον Ιανουάριο του 2015 προκειμένου να του προτείνει να είναι υποψήφιος για το αξίωμα, εκείνος εξεπλάγη. Ο καθηγητής τον ευχαρίστησε για την τιμητική πρόταση, αλλά πρόσθεσε: «Θέλω να σας ρωτήσω κάτι: Γιατί εμένα;». Ο Τσίπρας είχε έτοιμη την απάντηση: «Για να βάλετε πλάτη στην Ευρώπη». Θυμήθηκα αυτή την ανέκδοτη ιστορία και σας την αποκαλύπτω σήμερα, διότι, με αφορμή την τροπή που λαμβάνουν τα πράγματα στα Σκόπια, θέλω να σας πω μερικές σκέψεις για τον Πρόεδρο και για τη συνεισφορά του στην πατρίδα σε τρεις κορυφαίες στιγμές: Στο Σκοπιανό, στα ελληνοτουρκικά και στο δημοψήφισμα του 2015. Θέλω να τις πω γιατί ο Παυλόπουλος δεν έχει σήμερα στην κοινωνία το εύρος της αποδοχής που του αξίζει. Δεν την έχει, διότι, πρώτον, φέρει στην πλάτη του ένα φορτίο: Τις αντιπάθειες που απέκτησε κατά την υπουργική θητεία του την περίοδο 2004-2009. Πληρώνει επίσης εξ αντανακλάσεως και τη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στον πολιτικό κόσμο.
Τίποτε, όμως, δεν αναιρεί τη βασική διαπίστωση: Ο Παυλόπουλος είναι ένας παρεμβατικός Πρόεδρος. Υπάρχουν, λοιπόν, τρεις συγκλονιστικές στιγμές στη θητεία του. Η πρώτη ήταν όσα είπε μπροστά στις κάμερες στον Ταγίπ Ερντογάν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο. Ειδικώς για τη Λωζάννη. Εμεινε.
Το δεύτερο είναι η απειλή του να παραιτηθεί από Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν η κυβέρνηση αξιοποιούσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για να οδηγήσει τη χώρα στη δραχμή. «Πρόεδρος της δραχμής εγώ δεν γίνομαι» διεμήνυσε τότε στον Τσίπρα. Ηταν η στιγμή που ο Παυλόπουλος κλήθηκε «να βάλει πλάτη στην Ευρώπη», όπως του ζήτησε ο Τσίπρας. Οι επικοινωνίες που είχε εκείνη την εποχή με τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και τον άλλοτε συνάδελφό του υπουργό Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κάποτε θα αποκαλυφθούν σε όλο τους το περιεχόμενο. Οταν βασικοί υπουργοί δεν γίνονταν αποδεκτοί ως συνομιλητές από τους δανειστές, ο αρχηγός του κράτους στα όρια των αρμοδιοτήτων του (για να μην πω και πέρα από αυτά) άνοιγε απευθείας γραμμή για τη χώρα.
Η τρίτη κορυφαία στιγμή του αποκαλύπτεται τώρα. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να θέσει ζήτημα αναθεώρησης του Συντάγματος των Σκοπίων προκειμένου να διασφαλιστεί το erga omnes. O Πρόεδρος, όμως, το απαίτησε δημοσίως και γι’ αυτό καταγράφηκαν στο παρασκήνιο διαπληκτισμοί κορυφής. Οχι με τον Tσίπρα. Για τον μειλίχιο χαρακτήρα που έχει ο Πρόεδρος έδειξε σπάνιο τσαγανό και ιδού: Οι Σκοπιανοί δεν άντεξαν στην ιδέα πως πρέπει να αλλάξουν το Σύνταγμά τους για να γίνουν αξιόπιστοι έναντι ημών.
Η ιστορία θα γράψει κάποτε ότι ο Πρόεδρος έπαιξε ρόλο στη διάσωση του ονόματος της Μακεδονίας. Βεβαίως, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί αλλιώς για εκείνον αν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δεν είχε απορρίψει ευγενικά δύο φορές πρόταση του Τσίπρα να εκλεγεί εκείνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθώς ο Πρόεδρος με βάση το ισχύον Σύνταγμα είναι γυμνός από αρμοδιότητες. (Το αποκαλύπτω για εκείνους που φτιάχνουν θεωρίες με το μυαλό τους). Ετσι είναι, όμως, η πολιτική: Γεμάτη ανέλπιστα. Και εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος να ανταποκριθείς, αν η Ιστορία σού κληρώσει. Οταν απομακρυνθούμε από τα γεγονότα και εμείς και αυτοί που αρνούνται να πουν δημοσίως μια καλή κουβέντα για τον Πρόεδρο (με «πι» κεφαλαίο), θα αναγκαστούν να την πουν.
