Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Αν πιστέψουμε όσα λένε κατά καιρούς κορυφαίοι υπουργοί -όταν εκνευρίζονται από τις ιδιορρυθμίες του κυβερνητικού εταίρου Πάνου Καμμένου-, τότε ο πρωθυπουργός προτιμά τη συγκρότηση μιας ευκαιριακής πλειοψηφίας, που θα αποτελείται από την Κατερίνα Παπακώστα, τον Χάρη Θεοχάρη, τον Σπύρο Λυκούδη, τον Νίκο Νικολόπουλο, κάποιον βουλευτή της Ενωσης Κενρώων και άλλες ανένταχτες προσωπικότητες, παρά με τη συγκροτημένη «Ακροδεξιά» των ΑΝ.ΕΛ. Πολύ καλό για να είναι αληθινό – και κυρίως, πολιτικά αυτοκτονικό. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η συγκρότηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., η οποία προετοιμαζόταν από τις διερευνητικές εντολές του 2012 (είχα δει με τα μάτια μου τον νυν υπουργό Αμυνας με τον νυν υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής να «συνωμοτούν», καταναλώνοντας… πίνες στου Δουράμπεη στον Πειραιά), υπήρξε στέρεη επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο Καμμένος, με τη στήριξή του σε όλες τις μεγάλες επιλογές του Τσίπρα (σύγκρουση με τους Γερμανούς, δημοψήφισμα, σύγκρουση με τη διαπλοκή καναλαρχών και τραπεζιτών), διασφάλισε την ανεξαρτησία του Τσίπρα απέναντι σε επιχειρηματικά συμφέροντα που πάλευαν να αλώσουν το κόμμα της Αριστεράς με τη μέθοδο του εισοδισμού: με βουλευτές από την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι διαφοροποιήσεις του σε επιμέρους αξιακά ζητήματα, όπως τα σύμφωνα συμβίωσης, το μάθημα των Θρησκευτικών, η ταυτότητα φύλου, το τζαμί στον Βοτανικό, ουδέποτε απείλησαν τη συνεργασία τους. Οπως έχω επισημάνει και άλλη φορά, αυτό που ενώνει αυτούς τους δύο αταίριαστους πολιτικούς είναι η κοινή αντίληψή τους για πρόσωπα και πράγματα στην Ελλάδα – καναλάρχες, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, λοιπούς. Και αυτό που τους χωρίζει είναι το Σκοπιανό. Πρέπει να θεωρούν κάποιοι, ειδικά μέσα στον διαβρωμένο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ ανόητο τον Τσίπρα προκειμένου να φτάσει στο σημείο να αντικαταστήσει έναν διάβολο που ξέρει με μερικούς διαβόλους που δεν ξέρει. Και, για να λέμε την αλήθεια, όσο κι αν αυτή πονάει κάποιους παλαιούς φίλους, δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική αντιπαράθεση Κοτζιά – Καμμένου. Ο υπουργός Εξωτερικών, επιτιθέμενος στον υπουργό Αμυνας, έκρυψε επιμελώς τη διαφωνία κορυφής που είχε με τον πρωθυπουργό του. Ο κύριος Κοτζιάς, επιμένοντας να έρθει η Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή τον Ιανουάριο, στην πραγματικότητα «πίεζε» για τη διάλυση της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. και επεδίωκε τη συγκρότηση νέας πλειοψηφίας (υποτίθεται κεντροαριστερής), στην οποία θα έπαιζε ρόλο με τους τρεις τέσσερις βουλευτές που ήλεγχε.
Ουσιαστικά αμφισβητούσε, μέσω Σκοπιανού, το «διευθυντικό δικαίωμα» του πρωθυπουργού να κάνει αυτό που ήθελε: Να φτάσει μαζί με τον Καμμένο σχεδόν μέχρι τις κάλπες. Στην πραγματικότητα, ο Κοτζιάς επιτέθηκε στον Καμμένο επιδιώκοντας την πρόωρη εκπαραθύρωσή του, και όχι το ανάποδο. Αν ο Τσίπρας τον άκουγε και συγκροτούσε την πλειοψηφία των συνοδοιπόρων, από εκεί που έπρεπε να διαπραγματεύεται με έναν, τον Καμμένο, θα αναγκαζόταν κάθε μέρα να διαπραγματεύεται με 10! «Θα αγόραζε τον πονοκέφαλό του», που θα έλεγε και ο Ιβάν Σαββίδης – ρωσική έκφραση. Τρελός είναι; Απορώ ειλικρινά με αυτούς που του τα εισηγούνται και με εκείνους που τα διακινούν. Οποιοι τα λογαριάζουν αυτά δεν ξέρουν τον Τσίπρα και προφανώς αγνοούν πώς σκέφτεται ο πολιτικός αντίπαλός τους. Εάν αποχωρούσαν από την πλειοψηφία όλοι οι βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. -λίαν αμφίβολο, πλην δύο-, ας μην υπάρχει αμφιβολία: Ο πρωθυπουργός θα πήγαινε αμέσως σε εκλογές. Σιγά μη διασυρόταν από ποικίλους συνοδοιπόρους, τινές εκ των οποίων -όχι όλοι- ήταν τα παρτάλια και τα ρεμάλια της τρόικας εν Ελλάδι. Κάτι τελευταίο: Η μονομανία της Ν.Δ. με τον Καμμένο, τον οποίο έχει στο στόχαστρο από το 2016, αν συνεχιστεί με αυτή την ένταση μπορεί να φέρει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Πιο πολύ ακούμε το επώνυμο «Καμμένος» από τα στελέχη της Ν.Δ. στις καθημερινές παρεμβάσεις τους παρά το επώνυμο «Μητσοτάκης»! Λάθος.
