Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Υπάρχει ένα ωραιότατο κολάζ που κυκλοφορεί στο Twitter. Μπροστά από το γνωστό καφέ Da Capo του Κολωνακίου, του οποίου ο ιδιοκτήτης κατηγορείται για ρευματοκλοπή, υπάρχει μια φωτογραφία με διαδηλωτές της ΔΕΗ. Το πανό γράφει “Δωρεάν Ρεύμα για Όλους, Όχι στο ξεπούλημα”… και άλλα τέτοια αγωνιστικά και υπερήφανα προοδευτικά συνθήματα. Εντάξει, η σύνθεση είναι φυσικά προϊόν φωτομοντάζ. Δεν υπήρξε διαδήλωση συμπαράστασης των συνδικαλιστών της ΔΕΗ έξω από το Da Capo. Αλλά το σύνθημα στο πανό είναι πραγματικό. Αυτό φώναζαν τα παιδιά του Φωτόπουλου στις διαδηλώσεις. Δωρεάν ρεύμα σε όλους! Θα μου πείτε. Και πώς θα πληρωνόντουσαν οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, άμα το ρεύμα ήταν δωρεάν; Μα φυσικά από το κράτος, είναι η απάντηση.
Από το ίδιο αυτό (χρεοκοπημένο) κράτος από το οποίο πληρώνονται και οι σχολικοί τροχονόμοι. Δεν μπορεί. Το πρωί, καθ’ οδόν για τη δουλειά θα τις έχετε δει. Συμπαθέστατες κυρίες, που σταματούν την κυκλοφορία για 1-2 λεπτά, τόσο όσο για να περάσουν τον δρόμο τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο (συνήθως συνοδευόμενα από τη μητέρα τους…). Αρχικά η “δουλειά” ήταν εθελοντική. Πώς αλλιώς άλλωστε, όταν δεν απαιτείται η παρουσία του σχολικού τροχονόμου παρά για μισή ώρα το πρωί και για μισή ώρα το μεσημέρι. Πόσες μαμάδες που δεν δουλεύουν ή που έχουν βγει σε (πρόωρη φυσικά…) σύνταξη, πόσες γιαγιάδες ή γιατί όχι μπαμπάδες, με διάθεση προσφοράς, δεν θα ήταν πρόθυμοι να κάνουν αυτήν τη “δουλειά”;
Αλλά εμείς εδώ στην Ελλάδα φθάσαμε κάποια στιγμή να συζητάμε τη μονιμοποίηση των σχολικών φυλακών, με πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, παρακαλώ. Για μία ώρα μάξιμουμ δουλειά την ημέρα… Δεκάδες ήταν τα ραντεβού των αριστερών, φυσικά, συνδικαλιστικών εκπροσώπων των σχολικών τροχονόμων με τον υπουργό Εσωτερικών της εποχής εκείνης, Πρ. Παυλόπουλο, που όντως συζητούσε (στα σοβαρά) το αίτημά τους… Το κράτος να είναι καλά.
Έτσι, με αυτά τα μυαλά φθάσαμε και στην ΟΛΜΕ. Που με αγωνιστική διάθεση και σε κλίμα ομοψυχίας μεταξύ των παρατάξεων, συμφώνησε με τους επίσης αγωνιστές καθηγητές της Μαγνησίας, πόσο δίκιο είχαν που απέρριψαν την προσφορά του Ιδρύματος Μποδοσάκη. Προσφορά για να ενισχύσει το Ίδρυμα τις αίθουσες τεχνολογικής εκπαίδευσης, με δοκιμαστικούς σωλήνες, μικροσκόπια και ό,τι άλλο τέλος πάντων χρειάζονταν. Με ποια αιτιολογία; Ότι έτσι προωθείται “η εμπορευματοποίηση της Παιδείας μέσω της προβολής και της διαφήμισης πολυεθνικών εταιρειών και των χορηγιών κοινωφελών ιδρυμάτων”.
Τώρα με μια δόση κακίας θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς ότι είναι μάλλον κωμικό να διαμαρτύρονται οι καθηγητές, που βγάζουν το “παντεσπάνι” τους με τα παράνομα (και μαύρα) “ιδιαίτερα”, για την εμπορευματοποίηση της Παιδείας. Όπως και θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς πώς είναι δυνατόν να προωθείται η εμπορευματοποίηση από προσφορές κοινωφελών (μη κερδοσκοπικών) ιδρυμάτων. Μάλλον αντιφατικό, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες φυσικά για την ΟΛΜΕ.
Η ουσία είναι και πάλι το κράτος. Γιατί, όπως εξηγεί η ΟΛΜΕ, αυτό που πρέπει να κάνει το εκπαιδευτικό κίνημα είναι να διεκδικήσει αγωνιστικά “επαρκή κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των σχολείων”.
Τους εκπαιδευτικούς προφανώς ουδόλως απασχολεί ότι το ελληνικό κράτος έχει πτωχεύσει. Γι’ αυτό άλλωστε διεκδικούν μαζικές προσλήψεις μονίμων καθηγητών στην Παιδεία. Τα 8 χρόνια μνημονίων δεν ήταν αρκετά για να εμπεδώσουν το μάθημα. Έμειναν μετεξεταστέοι.
Αλλά η αντίληψη για το “κράτος πατερούλη”, που φροντίζει και πρέπει να φροντίζει για όλα, προηγείται της κρίσης. Και όπως βλέπουμε θα επιζήσει της κρίσης. Είναι στο DNA μας.
Η λογική της ΟΛΜΕ υπονοεί, πέραν του κρατισμού, και κάτι ακόμα. Ότι το σχολείο πρέπει να είναι ένα περίκλειστο περιβάλλον, χωρίς σχέση με την οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Να παράγει δηλαδή δημόσιους υπαλλήλους. Το κράτος θα φροντίσει και για τους αποφοίτους. Εδώ η ΟΛΜΕ συναντά τους άλλους υπερήφανους επαναστάτες του φοιτητικού κινήματος, που αντιδρούν στο άνοιγμα των πανεπιστημίων στις δυνάμεις της αγοράς και στις επιχειρήσεις. Είπαμε, το κράτος θα φροντίσει για όλους. Θα τους διορίσει δηλαδή όλους.
Όλες αυτές τις αντιλήψεις, τις πληρώνουμε φυσικά ακριβά. Από την τσέπη μας. Μόλις χθες, σε μια παρέμβασή του μέσω Facebook, ο πάντα οξυδερκής Στέφανος Μάνος έδωσε το παράδειγμα του τι σημαίνει να συλλέγουν τα σκουπίδια ιδιώτες και το γνωστό, αδιόρθωτο ελληνικό Δημόσιο. Στη Ρόδο, μας πληροφόρησε, η δημοτική αρχή έχει εκχωρήσει τη συγκομιδή των σκουπιδιών σε ιδιώτες. Ο τόνος κοστίζει στους δημότες 84 ευρώ. Στην Αθήνα, που η συγκομιδή γίνεται από τις δημόσιες υπηρεσίες του Δήμου, ο τόνος κοστίζει 350 ευρώ. Αν ο Δήμος Αθηναίων είχε εκχωρήσει τη συγκομιδή των σκουπιδιών σε ιδιώτες, θα είχε κέρδος κάθε χρόνο 80 εκατ. ευρώ…
