Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Πρώτος το επισήμανε ο Κλάους Ρέγκλινγκ μιλώντας εδώ, στο Capital.gr. Η φιλολογία για τις συντάξεις, (δηλαδή η συζήτηση για την αναστολή της περικοπής της προσωπικής διαφοράς στις παλαιές συντάξεις) ανεβάζει τα επιτόκια δανεισμού. Πώς αλλιώς να το πει; Πόσο πιο καθαρά; Σήμερα, πάλι εδώ στο Capital.gr, ο “κόκκινος” επικεφαλής του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής, Φρ. Κουτεντάκης, παραδέχεται, ότι η συζήτηση προκαλεί αβεβαιότητα στις αγορές. Και διατηρεί τα επιτόκια δανεισμού στα ύψη. Χρειάζεται λέει, οπωσδήποτε συμφωνία (οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή…) με τους δανειστές. Comme il faut ο επικεφαλής.
Πιο καθαρά, πιο ωμά και πιο σταράτα, το διατύπωσε η Moody’s. Σε περίπτωση που δεν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα (και ψηφισθέντα)… θα υπάρξει υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας. Τελεία. Και επιστροφή στο 2015.
Και η κυβέρνηση τι κάνει; Παίζει με τα σενάρια, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Δεν χρειάζεται η περικοπή των συντάξεων, αποφαίνεται ο έγκριτος οικονομολόγος Πάνος Σκουρλέτης. Γιατί; Μα φυσικά γιατί έρχονται εκλογές. Και η κυβερνησάρα ψάχνει τρόπο για να διασωθεί. Μετά; Βλέπουμε… Ο ορίζοντας της κυβέρνησης και των κυβερνώντων, φθάνει μέχρι την ημερομηνία της κάλπης. Τι θα προκαλέσει η ανατροπή των συμφωνηθέντων, ουδόλως την απασχολεί. Ας τα φορτωθούν οι άλλοι. Θα μπορεί η χώρα να δανειστεί; Θα αποκλειστεί και πάλι από τις αγορές; Θα χρειαστεί να προσφύγει και πάλι σε δανεισμό από τους εταίρους, όταν θα έχει εξαντληθεί το μαξιλαράκι; Νέο μνημόνιο; Νέα κρίση; Ο θίασος ουδόλως προβληματίζεται. Έτσι κι αλλιώς θα είναι στην αντιπολίτευση και θα πετάει πέτρες.
Υποθέτω η ανικανότητα και ο κυνισμός της κυβέρνησης Σύριζα ουδόλως εκπλήσσει. Αυτή είναι η ελληνική νέο-αριστερά. Δυστυχώς όμως, η αδυναμία και η άρνηση σχεδιασμού και πρόβλεψης του μέλλοντος, ο περιορισμένος ορίζοντας, δεν είναι ίδιον μόνο της ελληνικής νέο-αριστεράς. Ανταποκρίνεται και σε μια διάσταση της εθνικής μας κουλτούρας. Στα μυαλά μας δηλαδή, στη νοοτροπία μας. Βλέπουμε το σήμερα και καθόλου το αύριο. Έχει ο Θεός…
Η άρνηση του “μακροπρόθεσμου σχεδιασμού” είναι στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μας. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την έρευνα που διεξήγαγε η PriceWaterhouseCoopers με τίτλο “Culture, Competitiveness and Wealth” που αναλύει τις πολιτισμικές πτυχές του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας.
Η μελέτη (βλ. Καθημερινή της Κυριακής, 30 Σεπτεμβρίου, “Η ελληνική νοοτροπία φρενάρει την Οικονομία”, Γ. Παλαιολόγος) κατατάσσει την Ελλάδα σε μια ομάδα αναπτυσσόμενων χωρών (μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Τουρκία) με 2 βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα, “η αποφυγή της αβεβαιότητας”, της αβεβαιότητας που προκαλούν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, και το δεύτερο, “σχεδόν καθόλου μακροπρόθεσμο σχεδιασμό”. Με δυο λόγια, αντιδρούμε στις αλλαγές που μας ξεβολεύουν, θέλουμε να διατηρήσουμε τα κεκτημένα (κι ας μας οδηγούν στο βάραθρο), και αρνούμαστε να δούμε τις δυσκολίες του αύριο και να σχεδιάσουμε λύσεις.
Γι’ αυτό ίσως και ψηφίζουμε Σύριζα. Αν το αύριο σε φοβίζει, κάνεις ότι δεν το βλέπεις… Άλλωστε αύριο, ποιος ζει ποιος πεθαίνει.
