Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Πηγή: kathimerini.gr
Να διευκρινίσουμε ορισμένα θέματα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις μεταξύ μας. Οι περικοπές που έγιναν στις συντάξεις, τόσο στα πρώτα χρόνια της κρίσης (πριν από το 2012), όσο και στη δεύτερη φάση (μετά το 2012), αδικαιολογήτως επιβάρυναν υπέρμετρα όσους θεωρήθηκαν ότι είναι τα «ρετιρέ».
Ποτέ δεν μπήκε «στον κόπο» η εκάστοτε κυβέρνηση να ξεχωρίσει όσους είχαν πληρώσει έναν πακτωλό σε κρατήσεις. Τους έβαλαν μαζί με όσους είχαν την «τύχη» να τροφοδοτείται το ταμείο «τους» με επιχορηγήσεις και «κοινωνικούς πόρους». Μόνον οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ πλήρωναν «μέχρι και την τελευταία δραχμή».
Σε όλους αυτούς, το κράτος, όταν βρεθήκαμε μπροστά στον γκρεμό, πριν από την εποχή των μνημονίων δηλαδή, τους περιέκοψε ασκαρδαμυκτί ό,τι θεωρήθηκε πως ξεπερνά ένα κάποιο νοητό «κοινωνικό» όριο. Χονδρικά, όσοι είχαν συντάξεις, αθροιστικά ετησίως, άνω των 15.000 ευρώ μεικτά. Η αντίληψη αυτή επιβεβαιώθηκε και στον νόμο Κατρούγκαλου, αυτή τη φορά με μια δόση «αριστερής» σκληρότητας, η οποία, δικαίως, εξόργισε πολλούς, εκ των οποίων μόνον οι δικαστικοί κατόρθωσαν να διασωθούν προτού ξεσπάσει η σημερινή μεγάλη αναταραχή (αλλά και ελπίδα…) με τα «αναδρομικά» μετά το 2015.
Επειδή όμως όλοι συζητούν πώς θα καταφέρουν να επανέλθουν στο έτος «πριν από τις περικοπές», μάλλον το 2009, σας καλώ να ρίξετε μια ματιά στα πραγματικά στοιχεία. Τη δαπάνη του κράτους για τη χρηματοδότηση, ή ορθότερα για την «επιχορήγηση», των ασφαλιστικών ταμείων μέχρι τη μεγάλη παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση.
Εχουμε και λέμε: Το 2002, πρώτη χρονιά που πιάσαμε τα ευρώ στα χέρια μας, το κράτος επιχορηγούσε με 4 δισ. τα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς να υπολογίζουμε τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, που απαιτούσαν το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 3,3 δισ. ευρώ. Το 2003, τα Ταμεία (χωρίς το δημόσιο) χρειάστηκαν 4,8 δισ. ευρώ, μια αύξηση 23%. Την επόμενη χρονιά καταγράφεται άνοδος 19%, τη μεθεπόμενη (με νέα κυβέρνηση, Κ. Καραμανλή) έχουμε πρόσθεση κατά 18%. Το 2006 μας βάζει τις φωνές η Κομισιόν και η αύξηση περιορίζεται σε 2%. Το 2007 όμως το κράτος δίνει 15,5% περισσότερα χρήματα, το 2008 αυξάνονται κατά 21% και το 2009 η «βελτίωση» οδηγεί στο απίθανο +28%.
Μέσα σε μία επταετία τα 4 δισεκατομμύρια έγιναν 14! Πόσα δικαιολογεί ο πληθωρισμός; Κάποια, αλλά λίγα. Πόσα από τη γήρανση του πληθυσμού; Περισσότερα! Πόσα από τις προσαρμογές λόγω εκλογικών-πολιτικών προτεραιοτήτων; Πολλά! Πόσα επειδή κανείς δεν τολμούσε να αλλάξει ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που οδηγούσε το κράτος στην «αυτοκτονία»; Σας αφήνω να το σκεφτείτε…
