Του Νίκου Φυλάγγελου
Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης που συνόδευσε την εθνική τραγωδία των Μνημονίων και τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, δυο κεντρικοί “Θεσμοί” υπέστησαν βαθιές ρωγμές. Εκτός δηλαδή από την πολιτική, που απαξιώθηκε πλήρως, με τα άκρα και τις ακρότητες να κυριαρχούν, τη νοοτροπία της ακροδεξιάς να γίνεται κυρίαρχη στον δημόσιο βίο, και στη Βουλή, ακόμη και σε υπουργικούς θώκους, να περιφέρονται… παρατράγουδα.
Η Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ. Η ελληνική κοινωνία γύρισε την πλάτη και στις δυο “κοινότητες”. Με τα ΜΜΕ ωστόσο, το πρόβλημα εντείνεται. Την τελευταία δεκαετία, η τηλεθέαση της ενημερωτικής ζώνης των τηλεοπτικών καναλιών, είτε πρόκειται για δελτία ειδήσεων, είτε για ενημερωτικές εκπομπές, έχει χάσει περίπου το 50% της εμβέλειάς της.
Σήμερα δηλαδή, ενημερώνονται από δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης, περίπου οι μισοί Έλληνες σε σχέση με το 2010, και τις απαρχές της τραγωδίας των Μνημονίων. Για το κατάντημα αυτό, ευθύνονται πρωτίστως οι δημοσιογράφοι, που υπέκυψαν στη γοητεία της παρακμής. Εκείνοι που ξέχασαν τι σημαίνει ενημέρωση, και έγιναν… χούλιγκαν.
Τα “υψωμένα δάχτυλα” της τηλεόρασης, χωρίς την κατάλληλη παιδεία και κουλτούρα για να εναρμονίσουν τη ρητορική τους με τις ανάγκες της κοινωνίες. Το ζήσαμε με τα Μνημόνια, με την πανδημία του κορονοϊού, το ζούμε σήμερα με την ακρίβεια, με τον Ερντογάν και την Τουρκία, με τις υποκλοπές, με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ακόμη και ο Βάρναλης θα είχε αιφνιδιαστεί, με το πόσο… ακραία μοιραίοι αποδείχτηκαν. Για τα ΜΜΕ. Και τον εαυτό τους.
