Του Νίκου Φυλάγγελου
Παραμένει το πιο ενδιαφέρον “πολιτικό αποτύπωμα” της Κεντροδεξιάς, μετά τον Κώστα Καραμανλή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, υπήρξε η πρώτη γυναίκα η οποία κέρδισε, ή έστω διεκδίκησε τα “μεγάλα” αξιώματα του τόπου.
Έγινε Δήμαρχος Αθηναίων. Έγινε Υπουργός Εξωτερικών. Στερήθηκε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, και κατά συνέπεια την προοπτική να ηγηθεί της χώρας, ίσως στην κρισιμότερη συγκυρία των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ντόρα παραμένει… Ντόρα. Πολιτικός από κούνια, όχι επειδή γεννήθηκε και μεγάλωσε σε πολιτικό τζάκι, ή επειδή παντρεύτηκε τον μάρτυρα της Δημοκρατίας Παύλο Μπακογιάννη.
Αλλά επειδή η πολιτική υπήρξε διαχρονικά η… συνήθεια που έγινε λατρεία για την ίδια. Διάβασε, μελέτησε, ενσάρκωσε πολιτικά μοντέλα που έφερναν την Κεντροδεξιά πιο κοντά στη μετριοπάθεια και τη σύνεση. Μακριά από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Μακριά από τσιρίδες υστερίας και άναρθρα αφηγήματα εθνικού διχασμού.
Η Ντόρα Μπακογιάννη, σε πρόσφατες δηλώσεις της, είχε μιλήσει για την ανάγκη να εκφράσει η Νέα Δημοκρατία μια πλατιά κοινωνική συμμαχία.
Έχει δίκιο.
Στην εποχή των social media, της προχωρημένης απαξίωσης της πολιτικής, και των καταδικαστικών γενικεύσεων από την πλευρά των πολιτών, οι οποίοι κακοποιήθηκαν και φτωχοποιήθηκαν στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, δεν αρκεί η ψήφος διαμαρτυρίας και καταδίκης εκείνου που ασκεί την εξουσία.
Χρειάζεται η θετική ψήφος προς εκείνον που τη διεκδικεί. Η εμπιστοσύνη. Όχι συγκυριακά, αλλά σε συγκεκριμένο πλαίσιο, αρχές και αξίες.
Στην Ελλάδα της κρίσης, τα κόμματα… σούπερ-μάρκετ, με ελαστική ιδεολογική και ηθική σπονδυλική στήλη, έγιναν μοιραίο συμπλήρωμα του δημοσίου βίου. Δεν σημαίνει ωστόσο και ότι μπορούν να επιβιώσουν. Κάτι που φαίνεται από το πόσο σύντομα ξεχαρβαλώνονται πολιτικές ηγεμονίες.
Η “παλιά καραβάνα” Ντόρα κοιτάζει πίσω. Και βλέπει μακριά…
