Του Μανώλη Κομνηνού
Η ΕΡΤ μετά το “μαύρο”, βρέθηκε πολλές φορές στο στόχαστρο.
Είτε κριτικής… προς συμμόρφωση, είτε αρνητικής δημοσιότητας, είτε… αναθέματος για τον τρόπο λειτουργίας και την αποτελεσματικότητα διοίκησης και έμψυχου δυναμικού.
Ως γνωστόν, όταν ξεκινάει η θύελλα, είναι δύσκολο να προσεγγίσει κανείς μια πραγματικότητα με σύνεση, ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Δηλαδή, με τρία από τα στοιχεία της προσωπικότητας του Βασίλη Ταλαμάγκα, ο οποίος επέλεξε να κλείσει με αξιοπρέπεια, αθόρυβα και χωρίς… εντάσεις και φασαρίες, το κεφάλαιο της παρουσίας του στο Ραδιομέγαρο.
Ο καλός και έμπειρος δημοσιογράφος είχε αναλάβει κεντρικό διευθυντικό πόστο στον ενημερωτικό τομέα, και η διαδρομή του στην οδό Μεσογείων είχε τα στοιχεία ταυτότητας που τον διέκριναν και στα προηγούμενα κεφάλαια της επαγγελματικής διαδρομής του.
Έδωσε τη μάχη να διαρθώσει ατέλειες και στρεβλώσεις, επιχείρησε να βρει μέσες λύσεις και να συνθέσει, αντί να εμπλακεί σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις, και να γίνει μέρος του προβλήματος.
Στο δικό του γραφείο άλλωστε αναζητούσαν ένα λιμάνι ψυχραιμίας και νηφαλιότητας, όσοι διαπίστωναν προβληματικές καταστάσεις στην ΕΡΤ, καθώς ο ίδιος επένδυσε στη σύνθεση, την πρόσθεση δυνάμεων και τον πολλαπλασιασμό δεξιοτήτων, ώστε το κρατικό κανάλι να αποκτήσει τον χαρακτήρα της δημόσιας τηλεόρασης.
Χωρίς τον Βασίλη Ταλαμάγκα (για τον οποίο οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θα αναλάβει διευθυντικό πόστο σε διεθνές πρακτορείο ειδήσεων), η ΕΡΤ γίνεται περισσότερο φτωχή σε ψύχραιμες, μετριοπαθείς και νηφάλιες φωνές.
Και σίγουρα, περισσότερο φτωχή σε διοικητική αποτελεσματικότητα.
