Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
«Τι είναι ο άνθρωπος;…» μου έρχεται στο μυαλό, μετά και την τελευταία… «αποχώρηση» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα από τον «μάταιο τούτο κόσμο». Άλλος ξαφνικά, άλλος με ταλαιπωρία μηνών ή χρόνων, άλλος φυσιολογικά… ο κύκλος της ζωής είναι συγκεκριμένος. Ωστόσο, αυτό που μένει πίσω, «φεύγοντας» κάποιος από κοντά μας, είναι … το αποτύπωμά του!
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Κανένας όμως δεν είναι ασήμαντος! Πολύ απλά ορισμένοι, είτε από χάρισμα, είτε λόγω προσωπικότητας, είτε λόγω συνθηκών, αφήνουν μεγαλύτερο αποτύπωμα από κάποιους άλλους, αναγκάζοντας αυτούς που μένουν πίσω να νοσταλγούν, να αναπολούν, να αναρωτιούνται! Οι καλλιτέχνες είναι ένα κεφάλαιο μόνοι τους. Αφήνουν πίσω τις δημιουργίες τους, τα έργα τους! Κάτι χειροπιαστό για να τους θυμόμαστε!
Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι, ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους. Θέλουν να τους θυμούνται για τα πεπραγμένα τους. Άλλοι, θέλοντας και μη, μόνο και μόνο από τη στάση ζωή τους, από βιώματα, δράσεις ή από συγκεκριμένες στιγμές, μένουν στις μνήμες μας έτσι κι αλλιώς! Χωρίς να το επιδιώκουν. Απλά επειδή έτσι το θέλησε ο Θεός! Απλά επειδή το αξίζουν!
Ακόμα όμως και μετά από μια απώλεια, έρχεται πάλι ο «άνθρωπος»… να υπενθυμίσει με τις πράξεις του το πόσο διπρόσωπος είναι. Πώς μπορεί εκεί που στήνει χίλια αναχώματα, μέσα από καταστάσεις απρόβλεπτες, να βρει λύσεις στη στιγμή σε χρόνια προβλήματα. Να διευκολύνει, αντί να παρεμποδίζει! Να επιβεβαιώνει τον αληθινό λόγο που πλάστηκε!
Ζώντας στη Ραφήνα και βιώνοντας από πρώτο χέρι όλα όσα γίνονταν, όλα όσα έγιναν, όλα όσα ακολούθησαν κι ακολουθούν την τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 αναρωτιέμαι… Έπρεπε να συμβούν τα «τόσα όλα», να «αναχωρήσουν» 102 ψυχές, για να γίνουν πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνταν αυτονόητα σε μια ευρωπαϊκή χώρα το 2019; Και τι γίνεται με περιοχές που, ευτυχώς, δεν έχουν υποστεί κάποια τραγωδία; Εκεί δεν θα γίνει ποτέ τίποτα; Ή τι γίνεται σε περιοχές όπου συνέβη κάποιο κακό αλλά βρίσκονται σε απομακρυσμένες γωνιές της χώρας και δεν έχουν παρόμοια αντιμετώπιση (πχ Βρίσα Λέσβου);
Σχολεία ανακαινίστηκαν (με την σύμπραξη ιδιωτικών πρωτοβουλιών), σχολικά ημερήσια γεύματα δρομολογήθηκαν άμεσα, προσφορές και χορηγίες πραγματοποιήθηκαν, μεταγραφές φοιτητών, φορολογικές διευκολύνσεις κλπ. Πάγια αιτήματα και ανάγκες, που χρόνιζαν και προσέκρουαν πάνω στον τοίχο της γραφειοκρατίας (πχ έγκριση πολεοδομίας ή τεχνικής υπηρεσίας), της «έλλειψης κονδυλίων» ή του «πολιτικού καιροσκοπισμού» (γίνονταν έργα… «αλλού γι’ αλλού» και «άλλ’ αντ’ άλλων») ικανοποιήθηκαν μέσα σε χρονικό διάστημα δυσανάλογο της «κανονικότητας» (όπως ήταν, κι όχι όπως θα έπρεπε να είναι!). Με λίγα λόγια υπήρξε δραστηριοποίηση. Υπήρξε κινητικότητα. Υπήρξε «άνοιγμα» προς την κοινωνία των πολιτών. Μια προσπάθεια βελτίωσης της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, που σε «κανονικές συνθήκες», στην Ελλάδα του σήμερα, σπανίζει!
Οι 102 άνθρωποι, λοιπόν, που βρήκαν ένα μαρτυρικό θάνατο, παρόλο που μπορεί να μην ήταν, όλοι, «καλλιτέχνες» άφησαν ένα πολύ βαρύ αποτύπωμα στην κοινωνία της Ραφήνας. Χωρίς να το επιδίωξαν. Άθελά τους! Βελτίωσαν με τη θυσία τους την καθημερινότητα μεγάλης μερίδας ανθρώπων! Δημιούργησαν συνθήκες για να εμφανίσει ο «άνθρωπος» το …καλό του πρόσωπο!
Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από την καρδιά μας δεν είναι αρκετό. Ένα κεράκι για την ψυχούλα τους, το λιγότερο! Να μην τους ξεχάσουμε ποτέ, υποχρέωσή μας!
Υ.Γ.: Λαυρέντη καλό παράδεισο. Σε ευχαριστώ που με τα τραγούδια σου συνόδευσες τα αγαπημένα μου, εφηβικά μου, χρόνια! Θα με …ταξιδεύουν ακόμα! Για πάντα!
