Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Η «δικτατορία των συνταγματαρχών» αποτελεί άλλη μια μελανή σελίδα της ιστορίας μας. Συγκρίσιμη μόνο με την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η συνέχεια προγενέστερων κινητοποιήσεων, της κατάληψης της Νομικής Σχολής Αθηνών στις 21 και 22 Φεβρουαρίου του 1973 και της διαδήλωση της 4ης Νοεμβρίου του 1973 με αφορμή το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου.
Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την αφορμή ο λαός να αφυπνιστεί, να βγει από τον λήθαργο και να ξεπεράσει φοβίες και αναστολές. Να εναντιωθεί σε ένα καθεστώς απαγορεύσεων, φίμωσης και τρομοκρατίας. Εξοριών, διώξεων και βασανιστηρίων. Κόντρα σε κάθε μορφή που βρέθηκε απέναντι είτε λεγόταν Παπαδόπουλος, Μαρκεζίνης ή Ιωαννίδης (και των «συν αυτώ»…).
Το «μήνυμα του Πολυτεχνείου» το κράτησε ψηλά το κομμάτι εκείνο, της γενιάς εκείνης, που πολέμησε με όπλο τις ιδέες του για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Αυτοί που βροντοφώναξαν «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» και έπειτα αποτραβήχτηκαν από τα κοινά. Στηρίζοντας όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον αγώνα αυτόν. Το κράτησε ψηλά ο απλός κόσμος με τη στάση του και την συμπαράστασή του. Έξω από πολιτικές νεολαίες και καθοδηγούμενες παρεμβάσεις. Ακηδεμόνευτα, αυθόρμητα, δυναμικά!
Αντίθετα, ορισμένοι «εξαργύρωσαν» την τότε δράση τους με θέσεις εξουσίας, ευρωπαϊκά αξιώματα, υπουργεία και παχυλούς μισθούς. Χωρίς, οι περισσότεροι, να διστάσουν να μετατοπιστούν στο ιδεολογικό φάσμα, προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα. Όλοι γνωρίζουμε ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις!
Το γεγονός παραμένει! Τα μηνύματά του ανεξίτηλα στους αιώνες!
Τα δικτατορικά καθεστώτα (δεξιά ή αριστερά) είναι ολοκληρωτικά και επικίνδυνα. Είναι κατάντια κάποιος να τα ονειρεύεται και να τα αναπολεί!
Το «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» παραμένει, σήμερα, επίκαιρο όσο ποτέ.
(Δυστυχώς, …είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι!)
Πράγμα που σημαίνει ότι η «Δημοκρατία», με τον ακριβή ορισμό της έννοιας και της αντιπροσωπευτικής ιδέας που εκφράζει ο όρος, παραμένει ζητούμενο!
