Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Η διαδρομή για την οικοδόμηση μιας πολιτικής ηγεμονίας, μοιάζει εμπνευσμένη από την Ιθάκη του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το ταξίδι έχει μεγαλύτερη σημασία, και είναι περισσότερο συναρπαστικό από την ίδια την άφιξη στον καταληκτικό προορισμό.
Το ταξίδι προσφέρει τις συγκινήσεις. Τις εμπειρίες. Τις διδαχές. Τα… παθήματα που γίνονται μαθήματα. Ακόμη και την αποτυχία. Τον… μεγαλύτερο δάσκαλο που ανακάλυψε ο πολιτισμός του ανθρώπου.
Πάνω από όλα όμως, φέρνει τον πρωταγωνιστή σε απόσταση αναπνοής από την πραγματικότητα. Από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία την οποία διεκδικεί να εκφράσει και της οποίας επιδιώκει να ηγηθεί.
Το ταξίδι. Αρκεί φυσικά να έχει κανείς την υπομονή να το διανύσει. Προετοιμασμένος ψυχολογικά για τις φουρτούνες. Για τις δύσκολες στιγμές. Για τη συγκυρία της δεύτερης σκέψης, της αμφισβήτησης, της απογοήτευσης.
Εκείνοι που καταφέρνουν να διανύσουν τη διαδρομή, με την αυτοπεποίθηση της επίγνωσης του τι πραγματικά αναζητούν, εισπράττουν, λίγο πριν το… λιμάνι, τη μεγάλη και πλατιά αγκαλιά της κοινωνίας. Και η αγκαλιά αυτή δεν χάνεται ποτέ. Η συγκυρία καθορίζει το πόσο ζεστή, ψυχρή ή ουδέτερη θα είναι.
Στη διαδρομή προς την Ιθάκη μιας πολιτικής ηγεμονίας, οι γενιές που είδαν το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται, και ηλικιακά σεργιανίζουν στο σημείο καμπής ανάμεσα στην… οργή και τη γαλήνη, για όσα όνειρα επέτρεψαν στην καρδιά και το μυαλό τους να μορφοποιηθούν σε διαρκή κινητροδότηση ζωής, χωρίς τα περισσότερα από αυτά να βρουν το βιωματικό κάδρο που θα τα έκανε ζώσα πραγματικότητα, κοντοστέκονται στο μακρινό 1992.
Τότε που, ένας Αμερικανός πολιτικός με προφορά… υπαίθρου, ο Κυβερνήτης του Άρκανσα Μπιλ Κλίντον, ανέτρεπε τον πρεσβύτερο Μπους από το Οβάλ Γραφείο, εικονοποιώντας την πιο ανθεκτική και διαχρονικά αποτελεσματική πολιτική στρατηγική: Τον «μεσαίο χώρο», τον οποίο μας χάρισε το μαιευτήριο της Δημοκρατίας, ως «παιδί» της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης.
Δηλαδή, την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό κοινωνικών ομάδων και ρευμάτων, όχι απαραιτήτως πολιτικά και ιδεολογικά συμβατών και συγγενών μεταξύ τους, για… τα μάτια ενός ηγέτη που ενέπνευσε, ακριβώς επειδή κατάφερε να ενώσει.
Τον Μπιλ Κλίντον στην Αμερική, ακολούθησε ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία, μερικά χρόνια αργότερα. Και στην Ελλάδα, το 2004, ο Κώστας Καραμανλής «ήρθε σαν αστραπή», για να εκφράσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία. Με έμφαση στο «κοινωνική».
Ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ελλάδας εκτός Μνημονίων, ήταν και ο τελευταίος που κατάφερε να σηκώσει από τον καναπέ και να φέρει στην κάλπη περισσότερα εκατομμύρια ψηφοφόρων, από κάθε άλλο διάδοχό του στο Μέγαρο Μαξίμου.
Δεν συνέβη τυχαία. Ο Κώστας Καραμανλής διάβασε προωθητικά τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης. Και κατανόησε ότι, στον μεσαίο χώρο αθροίζονται πολίτες. Ρεύματα και κοινωνικές ομάδες. Ανάγκες και προτεραιότητες. Επιθυμίες και προσδοκίες.
Της κοινωνίας. Των πολιτών. Όχι των… επαγγελματιών της πολιτικής. Όχι κομματικών στελεχών. Όχι των μετακινούμενων χειροκροτητών του εκάστοτε αρχηγού μιας παράταξης και ενός κόμματος.
Το ταξίδι έχει γοητεία, μονάχα αν το κάνεις με συντροφιά την κοινωνία. Γιατί, η κοινωνία, θα ξεχάσει πολλές φορές, συχνά και έντονα, τι είπες ή τι έκανες.
Η πλατιά κοινωνική πλεοψηφία ωστόσο, δεν θα ξεχάσει ποτέ πώς την έκανες να αισθανθεί. Και κάθε φορά που το θυμάται, από σιωπηλή πλειοψηφία, γίνεται… λαλίστατη.
