Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν… Ίσως η πιο εμβληματική ηχώ της θητείας του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργία, πέρα από τη συνειδησιακή μάχη κατά της διαπλοκής, ήταν η σταθερή περιθωριοποίηση των άκρων. Μαζί με τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως συνήθιζε να λέει ο επί 12 1//2 χρόνια αρχηγός της μητέρας-παράταξης της Κεντροδεξιάς.
Η αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από το προσκήνιο το 2009, αρχικά από την πρωθυπουργία, μετά την ήττα του από τον Γιώργο Παπανδρέου, και μετά από την ηγεσία της παράταξης που τίμησε όσο ελάχιστοι, στην οποία τον διαδέχτηκε ο Αντώνης Σαμαράς, συνέπεσε με την επέλαση των άκρων στην Ελλάδα. Στην κοινωνία, στην πολιτική, παντού.
Ο πρώην πρωθυπουργός, τόσο ως φυσική παρουσία όσο και ως ηθική αισθητική, είχε καταφέρει στα χρόνια της πολιτικής ηγεμονίας του, να μην επιτρέψει στα άκρα να σηκώσουν κεφάλι.
Μετά την αποχώρησή του, το μεγάλο εμποδίο δεν υπήρχε. Και τα τελευταία 9 χρόνια, αγκαζέ με την οικονομική κρίση που βιώνουμε σαν χώρα, γινόμαστε μάρτυρες και μιας πρωτοφανούς επέλασης των άκρων.
Σε όλους τους τομείς και τις πτυχές του δημοσίου βίου, επικρατούν οι τσιρίδες. Οι υστερίες. Οι υπερβολές. Το φλερτ με την εκτροπή. Το τανγκό με τα «τέρατα».
Η παράμετρος αυτή έχει υποτιμηθεί ζωηρά, στην ανάλυση της εθνικής κακοδαιμονίας. Τα άκρα, στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, αλλά και στον οικονομικό κυνισμό του νεοφιλελευθερισμού, βρήκαν… τρύπα, και εισχώρησαν στο εθνικό αφήγημα.
Πρακτικό αποτέλεσμα: Η Ελλάδα είναι η μόνη (θεωρητικά προηγμένη) χώρα που, μπήκε σε Μνημόνιο και, ακόμη και μετά την τεχνική έξοδό της, διατηρεί συνθήκες προχωρημένης εποπτείας. Σαν τον… χειρότερο μαθητή μιας σχολικής τάξης.
Η πορεία φυσικά είναι αναστρέψιμη. Όχι για πολύ ακόμη όμως. Ένα φως έχει μείνει ανοικτό. Έτσι, από αντίδραση. Από πείσμα. Για να θυμίζει ότι, στο τέλος, το φως νικάει πάντα το σκοτάδι (των άκρων).
