Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μεγάλη μέρα η σημερινή, για το… εθνικό τσίρκο, καθώς “γιορτάζουμε” την επέτειο δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια από τους κοτσαμπάσηδες. Εκείνους που ήθελαν, και τα κατάφεραν, να κάνουν την Ελλάδα… μαγαζάκι τους.
Πόσο μπροστά ήμασταν και σε αυτό το ζήτημα. Η Ιστορία αλλάζει με τις σφαίρες. Και εμείς αποδείξαμε ότι, ακόμη και μετά από 4 αιώνες υποδούλωσης στον οθωμανικό ζυγό, μυαλό δεν βάλαμε. Δεν θέλαμε, δεν μπορούσαμε. Έτσι είμαστε. Και… σε όποιον αρέσουμε.
Πρακτικά, η δολοφονία Καποδίστρια διευκόλυνε τη μπαχαλοποίηση της χώρας. Και υπονόμευσε ακραία το μέλλον της.
Ο ατυχής Κυβερνήτης δεν ήταν απλά και μόνο μια εμβληματική προσωπικότητα σε σχέση με τη σύνθεση ενός καινούριου εθνικού αφηγήματος. Η απήχησή του, που ξεκινούσε από τη Μόσχα και τα χρόνια κοντά στον τσάρο, ακουγόταν παντού στην τότε Ευρώπη.
Μια Ευρώπη που, όπως και σήμερα, δεν είχε ως αφετηρία τις ανάγκες των λαών, αλλά τις ανάγκες των συμφερόντων.
Μια Ευρώπη που, όπως και σήμερα, είχε τον… ανθύπατό της, να κάνει κουμάντο, μπροστά και πίσω από τις κουρτίνες.
Και μόνο για το ιστορικά πιστοποιημένο γεγονός ότι τον Καποδίστρια τον έτρεμε ο Μέτερνιχ, αξίζει ένα κεράκι παραπάνω, στη μνήμη ενός ρομαντικού ανθρώπου, που πίστευε ότι αυτή η χώρα άξιζε μια καλύτερη τύχη.
