Του Νίκου Φυλάγγελου
Για ακόμη μια φορά, ο Πρωθυπουργός που, σύμφωνα με τους πολιτικούς αντιπάλους του, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως… καταληψίας, κατάφερε να σπρώξει τη συζήτηση της ατζέντας, εκεί όπου ήθελε.
Όλοι μιλούν για τη γκάφα των αρχών, αναφορικά με τον συμπαθή Ριχάρδο και τους λοιπούς κατηγορούμενους για την υπόθεση χρυσού.
Στην αστική Δημοκρατία, η συζήτηση αυτή είναι κεντρικής σημασίας.΄
Όχι όμως στην… αστική Δημοκρατία της Ελλάδας της κρίσης, όπου τα social media έχουν ρόλο ημερήσιου λαϊκού δικαστηρίου.
Η στόχευση του Αλέξη Τσίπρα ήταν προφανής: Να προσθέσει ακόμη ένα οπτικοποιημένο παράδειγμα της διαχωριστικής γραμμής που επιχειρεί να χαράξει, με φόντο τις κάλπες: Κοινωνία απέναντι σε ελίτ. Ξεχασμένοι και παραγκωνισμένοι, απέναντι σε εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν την κρίση, για να ζήσουν τον δικό τους… χρυσό αιώνα.
Βοηθάει αφόρητα φυσικά και το γεγονός ότι, το επάγγελμα του κ. Ριχάρδου, κάθε άλλο παρά… δημοφιλή τον κάνει στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών.
Είναι λοιπόν να απορεί κανείς με την αφέλεια ορισμένων. Κι αν το πάθος θολώνει την καθαρή σκέψη, ας το… τερματίσουν τουλάχιστον.
Μια καλή ιδέα θα ήταν να δοθεί το όνομα του κ. Ριχάρδου, σε… μνημείο ελληνοτουρκικής φιλίας.
Η τουρκική λίρα άλλωστε, ευεργετήθηκε από τις μεταφορές που ερευνούν οι αρχές.
