Του Νίκου Φυλάγγελου
Την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη… ας την προσπεράσουμε. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης καταλαμβάνει την τελευταία, τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, ως ένας ακόμη εκπρόσωπος των τεχνών, που διεκδικεί να εκπροσωπεί… το φως, όπως έλεγε ο αξέχαστος Δημήτρης Χορν, έστω και με διαδρομή περαστικού, αποό το ένα κόμμα στο άλλο.
Με τον Παναγιώτη Πικραμμένο ωστόσο, αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Ένας σεβάσμιος Έλληνας, που κανιβαλίστηκε από τη διακυβέρνηση Τσίπρα για το μείζον πολιτικό σκάνδαλο της Novartis, που φυσικά… έμεινε από καύσιμα, αναφορικά με τη διερεύνησή του. Ο Παναγιώτης Πικραμμένος δεν είχε σχέση. Καμία. Βρέθηκε στο κατηγορητήριο… από σπόντα. Γι’ αυτό και βούρκωσε από βήματος Βουλής.
Η διαδρομή του, μεγάλη και ακέραιη. Μπορεί η Δικαιοσύνη να έχει εξελιχθεί σε θεσμό… χαμόγελου, αναφορικά με την αέναη ατιμωρησία των πολιτικών, και την ανισότητα στην κρίση της… υποτίθεται τυφλής Θέμιδος, ο Παναγιώτης Πικραμμένος ωστόσο υπήρξε δικαστικός-πρότυπο, φτάνοντας μέχρι και το αξίωμα του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Δικαστικός… εξαίρεση, θα έλεγχε κάποιος που διαπιστώνει με θλίψη ότι, η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα αποτελεί μεγάλο μέρος, αιτία και ανατροφοδότη της εθνικής παρακμής.
Ο Παναγιώτης Πικραμμένος συμπυκνώνει μια σειρά από συμβολισμούς. Κάτι τέτοιο εννοούσε ο Φρανσουά Μιτεράν, όταν μιλούσε για τη “διαχείριση των συμβόλων”. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχτηκε άριστος μαθητής. Γι’ αυτό και τον επέλεξε πρώτο στο Επικρατείας της ΝΔ.
