Του Νίκου Φυλάγγελου
Το μωσαϊκό μιας αποκρουστικής Ελλάδας. Σε πολιτικό και δικαστικό επίπεδο. Το παρασκήνιο του σκανδάλου Novartis, προκαλεί… γκριμάτσες σε κάθε πολίτη που σέβεται τον εαυτό του, και έχει την εμπειρία της σύγκρισης και της κατανόησης συμπεριφορών, προσώπων και στοχεύσεων.
Η ταμπακιέρα του σκανδάλου άλλωστε, όπως συμβαίνει με κάθε άλλο αντίστοιχο με πολιτικές παραμέτρους στη χώρα, θα ανταμώσει με την απόδοση Δικαιοσύνης μετά από καμιά δεκαετία… και βάλε, αν θυμηθούμε τις αντίστοιχες περιπτώσεις του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Γιάννου Παπαντωνίου.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, και ειδικά μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, το πολιτικό σύστημα… κατάφερε να αυτοτραυματιστεί. Με έναν ηθικό κολάσιμο νόμο περί ευθύνης υπουργών, και μια σκοτεινή γραμμή υπόγειας συνεννόησης με “λειτουργούς” της Δικαιοσύνης, το συμπέρασμα της κοινωνίας είναι η… ατιμωρησία όσων έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Στο… σημερινό δια ταύτα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την πολιτική υπέρβαση που απαιτεί η εθνική συγκυρία. Επέλεξε να μην επαναλάβει το λάθος του πατέρα του το 1989 με τον Ανδρέα Παπανδρέου, και έτσι στέρησε από τον Αλέξη Τσίπρα την ευκαιρία να… γίνει ήρωας. Και όλοι θυμόμαστε πώς επέστρεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου πανηγυρικά στην εξουσία το 1993, ακριβώς λόγω όσων συνέβησαν το 1989.
Ο Πρωθυπουργός κοίταξε το μέλλον. Και άφησε πίσω του το χθες. Αυτός άλλωστε είναι ο αντικειμενικός λόγος ύπαρξης του σκανδάλου Novartis στη σημερινή εκδοχή του. Πρόκειται για την τελευταία εκκρεμότητα της χώρας με τον εθνικό διχασμό, που τροφοδότησαν την τελευταία δεκαετία λαϊκιστές και ακραίοι.
