Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Υπάλληλος ή… πρωθυπουργός; Το σχετικό ερώτημα φέρεται να έχει απευθύνει ο Θεόδωρος Πάγκαλος στον Γιάννη Στουρνάρα, σε προ ετών μάζωξη “ορφανών” της εποχής και του συστήματος Σημίτη, μαζί με άλλους… πολυπράγμονες, που έμαθαν να… σιτίζονται στις παρυφές κάθε εξουσίας.
Τότε, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, προτάθηκε στον Γιάννη Στουρνάρα να ηγηθεί κόμματος του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Να βγει μπροστά. Να πάρει πρωταγωνιστική πρωτοβουλία.
Φυσικά… δεν τόλμησε. Ο Γιάννης Στουρνάρας, που μας συστήθηκε στον δημόσιο βίο πριν από δυο δεκαετίες… και βάλε, ως στενός συνεργάτης του Γιάννου Παπαντωνίου, επέλεξε να κινείται διαχρονικά στο παρασκήνιο. Στις παρυφές. Σε δεύτερο ρόλο.
Έτσι, επέδειξε εντυπωσιακή αντοχή στη φθορά του χρόνου. Και ενώ για σειρά πολλών ετών υπήρξε αντίπαλος και πολέμιος της Κεντροδεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας, στις τελευταίες στροφές της διαδρομής του έγινε… αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αποτέλεσμα οι “θαυμαστές” του να προβάλλουν αυτή την τελευταία ιδιότητα, και να… παραγνωρίζουν την άλλη. Την προηγούμενη και διαχρονική. Ίσως επειδή αντίστοιχη συμπεριφορά έχουν επιδείξει και αρκετοί από εκείνους.
Σήμερα, ο Γιάννης Στουρνάρας είδε να ανανεώνεται η θητεία του στο αξίωμα του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας. Το εθνικό μέλλον του τόπου απαιτεί να ξεχάσει τον… εαυτό που έδειξε στο παρελθόν. Να μην παρακολουθεί ανέκφραστος την αναλγησία του τραπεζικού συστήματος. Να συμβάλλει καθοριστικά στη διόρθωση της πορείας της οικονομίας του τόπου.
Είναι η τελευταία, πιθανότατα, ευκαιρία του, να διαψεύσει τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Να μην περάσει στην Ιστορία ως “υπάλληλος”. Δεν θα γίνει φυσικά πρωθυπουργός. Αυτό το έχει πλέον εμπεδώσει και ο ίδιος. Μπορεί ωστόσο να γίνει χρήσιμος για τον τόπο. Και να βοηθήσει ουσιαστικά την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Θα ήταν μια κάποια… κάθαρση για το άλλο παρελθόν. Που οι χειροκροτητές του θέλουν να ξεχάσουμε.
